“Με κάθε σχέδιο εκφράζω αυτό που είμαι σαν άνθρωπος”
Ο Tony Enchelmaier έχασε το πόδι του πριν από 14 χρόνια σε ηλικία 32 ετών, σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
«Γυρνούσα σπίτι από τη δουλειά μια μέρα και ένας άντρας που ερχόταν από την άλλη πλευρά λιποθύμησε στο τιμόνι και συγκρουστήκαμε μετωπικά. Λίγα λεπτά ακόμη και θα ήμουν σπίτι…», εξηγεί ο Tony. «Η γυναίκα και τα παιδιά μου ήταν στο σπίτι. Άκουσαν το ελικόπτερο και τις σειρήνες και νόμιζαν ότι είχα κολλήσει στην κίνηση».
Ο Tony τραυματίστηκε σοβαρά στα δύο πόδια και χρειάστηκε ακρωτηριασμός κάτω από το γόνατο στο δεξί του πόδι. Για 6 μήνες έμεινε καθηλωμένος. Έπειτα άρχισε να χρησιμοποιεί προσθετικό πόδι και μάλιστα σε 14 χρόνια άλλαξε 14 πόδια.
Στα τελευταία τρία πόδια, ο Tony αποφάσισε πως ήθελε να γίνει δημιουργικός. «Το να έχεις ένα προσθετικό πόδι προφανώς είναι διαφορετικό από το να έχεις ένα βιολογικό πόδι – δεν είναι κάτι που μπορείς να κρύψεις, έτσι κι αλλιώς. Γιατί λοιπόν να μην είμαι λίγο δημιουργικός με αυτό και να εκφράσω αυτό που είμαι ως άνθρωπος;»
Έτσι ο Tony αποφάσισε πως ήθελε ζωγραφική στις προσθετικές του θήκες. Ο Tony χρησιμοποιεί τρία προσθετικά πόδια -ένα καθημερινό, ένα αθλητικό τύπου Blade κι ένα αδιάβροχο- τα οποία φορά ανάλογα με τη δραστηριότητά του – αν εργάζεται, περπατά, παίζει με τα παιδιά του ή κάνει σερφ στον ωκεανό. Η δημιουργία των σχεδίων που τα κοσμούν ήταν το πιο ευχάριστο και διασκεδαστικό μέρος της διαδικασίας προσαρμογής στο κάθε προσθετικό.
«Είναι λίγο σαν να θες να κάνεις ένα τατουάζ, αλλά δεν ξέρεις ποιο να διαλέξεις, οπότε έχω αυτό το φανταστικό προνόμιο να μπορώ απλά να κάνω νέα τατουάζ και να τα αλλάζω», λέει. Για τον Tony, κάθε φορά που επιλέγει ένα νέο εικαστικό στο προσθετικό του είναι σαν να υιοθετεί μια διαφορετική περσόνα.
“Έτσι ένιωσα το προσθετικό μου πόδι πραγματικά δικό μου”
Η Sharen Smart έχασε το πόδι της πριν από τρία χρόνια μετά από μια σειρά λοιμώξεων, ελκών και θρόμβων. Στα 63 της, αυτή η μητέρα οκτώ παιδιών φανταζόταν τη ζωή της διαφορετικά και η απώλεια του ποδίου της ήταν πολύ τραυματική εμπειρία.
«Όταν έχασα το πόδι μου, ήταν πολύ δύσκολο για μένα… Πρέπει όμως να συνεχίσεις να προχωράς. Μερικές φορές είναι δύσκολο, αλλά αυτό σε κάνει πιο δυνατό», λέει.
Η Sharen χρησιμοποιεί δύο πόδια, και το καθένα έχει άλλο εικαστικό στυλ. Το ένα έχει ένα ζωγραφισμένο νούφαρο στη μνήμη της φίλης της Kath, και στο άλλο της ζωγράφισαν Ινδιάνους, καθώς έχει μια μακρινή καταγωγή από τους Τσερόκι.
Η Sharen υποστηρίζει πως η τέχνη στο πόδι της την κάνει να νιώθει λιγότερο μόνη. Ειδικά τον πρώτο καιρό μετά τον ακρωτηριασμό, την βοήθησε να αποδεχτεί το προσθετικό της, να το θεωρήσει «μέρος της» αντί να το βλέπει σαν ξένο σώμα.
Προσθέτοντας μια προσωπική πινελιά στα προσθετικά άκρα
H Steph Sargeantson είναι η καλλιτέχνης που ευθύνεται για τα ζωγραφισμένα προσθετικά πόδια του Tony και της Sharen. Ανακάλυψε πως είναι δυνατό να ζωγραφίσεις πάνω στις προσθετικές θήκες σχετικά πρόσφατα, κι από τότε, όταν τελειώνει την δουλειά της, περνά ώρες στο υπόστεγο που της ετοίμασαν στο εργαστήριο ενός προσθετικού, να ζωγραφίζει πάνω στα τεχνητά μέλη. Για εκείνην είναι σημαντικό να προσφέρει χαρά και να βοηθά κάποιον που η ζωή είναι σκληρή μαζί του.
Με τα σωστά υλικά, μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί το ζωγραφισμένο προσθετικό του σε όλες τις συνθήκες, ακόμη και να το βρέξει ή να το πλύνει, χωρίς πρόβλημα. Μόνιμοι μαρκαδόροι, μελάνι, ακρυλικά χρώματα και υδατοστεγή βερνίκια είναι στον πάγκο εργασίας της, ενώ χρησιμοποιεί πινέλο, στένσιλ και αερογράφο.
Αφορμή για συζήτηση
Ο Τony λέει πως το ζωγραφιστό του πόδι έχει γίνει ο καταλύτης για συζητήσεις και επαφή με τους άλλους – τόσο με τα παιδιά, όσο και με τους ενήλικες.
Το πρώτο του ζωγραφιστό άκρο ήταν «ανατομικό», δηλαδή ήταν η εικόνα της επιδερμίδας που άνοιγε και άφηνε να φανούν μύες, τένοντες και… γρανάζια. Τα παιδιά τον πλησίαζαν και τον ρωτούσαν «τι έπαθε το πόδι σου, το έφαγε καρχαρίας;» και άλλες τέτοιες ερωτήσεις. Συνήθως οι ενήλικες που συνόδευαν τα παιδιά προσπαθούσαν τρομοκρατημένοι να τα σταματήσουν.
«Τα παιδιά δεν έχουν φίλτρο, έχουν αυτή την πολύ ωραία αυθόρμητη αντίδραση του ‘ουάου, κοίτα εκεί!’. Όμως οι γονείς θέλουν κι εκείνοι να μάθουν τι συμβαίνει, απλώς αισθάνονται πως δεν είναι σωστό να ρωτήσουν», λέει.
Ο Tony σύντομα έμαθε πως, όταν κάποιος ενήλικας κοιτά έντονα το πόδι του, είναι ευκαιρία να τον πλησιάσει, να του μιλήσει και να του πει την ιστορία του. Το να μπορεί να συζητά με άλλους τι του συνέβη και να δείχνει το προσθετικό του πόδι άφοβα τον βοήθησε να αποδεχτεί τον εαυτό του, αλλά είναι επίσης και μια πολύ καλή ευκαιρία επαφής και συζήτησης για τη διαφορετικότητα και για την ζωή με μια αναπηρία.
ΠΗΓΗ: https://www.abc.net.au/
