Adrianne Haslet: η επιζήσασα του Boston Marathon χορεύει ακόμη

Η τρομοκρατική επίθεση στον Boston Marathon

15 Απριλίου 2013. Δύο αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί σκάνε στη Βοστόνη, δίπλα στον τερματισμό του Boston Marathon που είναι σε εξέλιξη. Η τρομοκρατική επίθεση σκοτώνει τρεις ανθρώπους και αλλάζει τη ζωή ακόμη περισσότερων. Η Adrianne Haslet, μια από τις καλύτερες χορεύτριες αίθουσας στον κόσμο, παρακολουθεί τον αγώνα μαζί με το σύντροφό της, όταν ακούει την πρώτη έκρηξη και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, πριν προλάβει να καταλάβει τι συμβαίνει, τινάζεται στον αέρα από τη δεύτερη έκρηξη που γίνεται λίγα μόνο μέτρα μακρυά της. Χάνει επιτόπου το αριστερό της πόδι από το γόνατο και κάτω.

Η Adrianne χάνει επίσης πολύ αίμα από τον τραυματισμό της και στην αρχή είναι αμφίβολο αν θα επιζήσει. Κι όμως, με τη βοήθεια των γιατρών που καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, τα καταφέρνει. Η ίδια αμφιβάλει πλέον για το μέλλον και για την ποιότητα ζωής που την περιμένει. Η ιατρική ομάδα που τη φροντίζει δεν την εγκαταλείπει: με μεγάλη υπομονή και επιμονή, την πείθει ότι η ζωή είναι μπροστά της. Με τη βοήθεια του φυσιοθεραπευτή της, επανακτά όχι μόνον την ικανότητά της να περπατά, αλλά και να χορεύει. Σιγά-σιγά συνειδητοποιεί πως η τρομοκρατική επίθεση δεν της έχει στερήσει τα πιο πολύτιμα στοιχεία της ταυτότητάς της, όπως είναι ο χορός.

Σήμερα, 5 χρόνια μετά την επίθεση, η Adrianne κοιτά τη ζωή κατά πρόσωπο, με αποφασιστικότητα κι αισιοδοξία. Έχει επιστρέψει στο σανίδι του χορού, υποστηρίζει ενεργά τα δικαιώματα των ακρωτηριασθέντων μαζί με τη Limbs for Life, μοιράζεται την ιστορία της με το κοινό, συχνά μέσα από τα TED Talks στα οποία συμμετέχει, ή περπατά ως μοντέλο σε επιδείξεις μόδας για φιλανθρωπικό σκοπό. Το 2016 επιστρέφει μάλιστα στο Μαραθώνιο της Βοστόνης, αυτή τη φορά σαν δρομέας, και τερματίζει τα 42 χιλιόμετρα της διαδρομής τελευταία αλλά περήφανη που είναι πλέον και αυτή Μαραθωνοδρόμος της Βοστόνης.

“Αρνούμαι να με αποκαλούν θύμα”, λέει. “Το θύμα ορίζεται από αυτό που του συνέβη. Εγώ είμαι επιζήσασα, ορίζομαι από το πώς ζω τη ζωή μου”.

“Όταν κάποιος σου λέει πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι, αυτό δείχνει τα δικά του όρια, όχι τα δικά σου”

Η Adrianne είχε μια πολύ καλή ομάδα γιατρών και φυσιοθεραπευτών που την στήριζαν από την πρώτη κιόλας στιγμή που βρέθηκε στο νοσοκομείο. Όμως τις πρώτες εβδομάδες του τραυματισμού της, αυτό που υπήρξε καταλυτικό για να την πεισμώσει ώστε να ξεκινήσει την αποκατάσταση με όλες της τις δυνάμεις, ήταν το σχόλιο ενός γιατρού που δεν δούλευε μαζί της:

«Ένας γιατρός, που δεν ανήκε στην ιατρική ομάδα που με παρακολουθούσε, ήρθε στο δωμάτιό μου και μου είπε ‘Σε είδα σε μια συνέντευξη να λες πως θες να χορέψεις ξανά. Θα ήθελα να σου πω πως στα 20 χρόνια που είμαι εδώ, δεν είδα ποτέ κανέναν ακρωτηριασθέντα να χορεύει, γι’αυτό μην ελπίζεις και πολύ. Αν θες να ξαναγίνεις χορεύτρια, να ξέρεις πως έχεις μια πιθανότητα στο εκατομμύριο’. Του απάντησα πεισμωμένα, ‘Ωραία λοιπόν, αν έχω μόνο μια πιθανότητα στο εκατομμύριο, είναι δική μου’.» Η Adrianne κάθισε για πρώτη φορά από μόνη της στο αναπηρικό της αμαξίδιο, κατάφερε να το στρέψει και προσπάθησε να βγει από το δωμάτιο. «Αλλά δεν είχα συντονισμό με το αμαξίδιο – δεν είναι ειρωνικό, μια χορεύτρια να είναι ασυντόνιστη;» Δεν μπορούσε να φύγει: το κρεβάτι μπροστά της έκλεινε το δρόμο, και σε όποια κατεύθυνση κι αν γυρνούσε, συναντούσε κάποιο  εμπόδιο. Τελικά, γύρισε ξανά να κοιτάξει το γιατρό και του ζήτησε θυμωμένα να βγει εκείνος από το δωμάτιο.

Το όνειρό της να γίνει καταξιωμένη χορεύτρια το είχε ήδη κατακτήσει πριν τον τραυματισμό της, όμως μετά από το επεισόδιο με το γιατρό συνειδητοποίησε πως ήθελε να συνεχίσει να το πραγματοποιεί. «Το όνειρο παραμένει όνειρο μέχρι να το πεις σε κάποιον και να μετατραπεί τότε σε στόχο. Κι αν έχεις ανθρώπους να σε υποστηρίξουν, μπορείς να επιτύχεις και τα όνειρα και τους στόχους. Να ένα τεράστιο μάθημα που χρειάστηκε να μάθω», λέει.

«Κατάλαβα πως ήθελα να πω σε πολύ κόσμο πόσο ήθελα να χορέψω ξανά. Επιπλέον, ίσως επειδή έπαιρνα δυνατά φάρμακα και μορφίνη τότε, δήλωσα παράτολμα πως κάποτε θα τρέξω τον Μαραθώνιο της Βοστόνης, επειδή λατρεύω το τρέξιμο». Όταν επέστρεψε με επιτυχία στο χορό, όλοι όσοι την στήριζαν της είπαν ‘Μπράβο, αλλά τώρα ξέρεις ποιος είναι ο επόμενος στόχος: ο μαραθώνιος‘.

Η Adrianne δεν ήταν δρομέας, αλλά δεν της έλειπε το πείσμα. Σε κάποιο ντουλάπι είχε φυλαγμένο ένα προσθετικό πόδι για τρέξιμο, το οποίο δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ και σκόπευε να το δωρίσει. Αποφάσισε να το δοκιμάσει και να πάει για τρέξιμο γύρω από το τετράγωνο. Χωρίς εμπειρία στη χρήση του αθλητικού τεχνητού ποδιού, έπεσε -πολλές φορές- αλλά δεν το έβαλε κάτω.  «Όταν μαθαίνουμε να περπατάμε στην μωρουδιακή μας ηλικία, και πέφτουμε, ποτέ δεν σκεφτόμαστε ‘α, καλύτερα να μην ξαναπροσπαθήσω’. Περπατάμε, πέφτουμε, ξανασηκωνόμαστε και ξαναδοκιμάζουμε. Σαν χορεύτρια, σκέφτηκα ‘μπορώ να το καταφέρω, έχω τη μυική μνήμη που χρειάζεται’».  Έπειτα από λίγο καιρό, κατάφερε να τρέξει σε μια προπόνηση 15 χιλιόμετρα και κατάλαβε ότι μπορούσε να βγάλει το Μαραθώνιο.

Επιστροφή στον Boston Marathon

18 Απριλίου 2016. Η Adrianne συμμετέχει στον ετήσιο Boston Marathon. Αν και περνά αρκετό χρόνο στο ιατρείο της διοργάνωσης λόγω της ζέστης που την καταβάλει κι ενός προβλήματος με την προσαρμογή του προσθετικού ποδιού της, τελικά ολοκληρώνει τον αγώνα. Τερματίζει τελευταία, αλλά γι’αυτήν είναι μια μεγάλη νίκη. Τερματίζει μέσα στο χειροκρότημα των Βοστονέζων, για τους οποίους είναι το σύμβολο της ανάκαμψης από την τραγική επίθεση του 2013.

«Όμως να ξέρετε, η δύναμη που χρειάζεται για να τερματίσεις δεν είναι τίποτα μπροστά στη δύναμη που χρειάζεται για να βρεθείς στην αφετηρία. Είναι φανταστικό να είσαι μέρος  μιας κοινότητας που σε στηρίζει σε όλη τη διαδρομή, κι ας τερματίζεις τελευταίος. Εγώ το έκανα γιατί ήθελα να αποδείξω πως δεν χρειάζεται να είναι κανείς τέλειος σε ότι κάνει, χρειάζεται όμως να το κάνει. Η ζωή μου άλλαξε μέσα σε 3,5 δευτερόλεπτα το 2013. Ο τρομοκράτης στεκόταν δίπλα μου και δεν το ήξερα. Η ζωή μας ΜΠΟΡΕΙ να αλλάξει σε 3,5 δευτερόλεπτα. Κάντε λοιπόν κάθε δευτερόλεπτο να αξίζει».

Πηγή:  http://www.adriannehaslet.com/

Rehabline — Άγγελος και Ξενοφών Χρονόπουλος, Μιχάλης Γουγής — Τεχνητά Μέλη | Εν κινήσει