«Δευτέρα, 26 Μαίου 2014. Αυτή ήταν η μέρα που κατάλαβα πραγματικά, ότι ήμουν ικανή να ζήσω τη ζωή μου, όπως ήθελα. Ήταν η μέρα που φόρεσα το πρώτο μου προσθετικό πόδι. Ήταν η μέρα που έκανα τα πρώτα μου βήματα με αυτό. Ήταν η μέρα που ξαναμπήκα στην πισίνα. Ήταν η μέρα που έκανα τον κόπο να φορέσω ξανά το μακιγιάζ μου. Ήταν μια γεμάτη μέρα.»
Η πτώση από τα 25 μέτρα
Δύο μήνες νωρίτερα, η μόλις 19 ετών Μονίκ είχε ένα πραγματικά τρομαχτικό ατύχημα. Ακόμη και τώρα, 4 χρόνια αργότερα, η ίδια δεν έχει καμία ανάμνηση από αυτό. Κάποια στιγμή ξύπνησε από το κώμα κι έμαθε από τους γονείς της ότι είχε πέσει από το μπαλκόνι του 5ου ορόφου, σε ένα πάρτυ στη Μελβούρνη. Απροσδόκητα, είχε επιβιώσει της πτώσης – σχεδόν 25 μέτρα ύψος- με πολλαπλά κατάγματα σε όλο το σώμα και έναν σοβαρότατο τραυματισμό της σπονδυλικής στήλης που είχε ήδη καταλήξει στον ακρωτηριασμό του δεξιού της ποδιού κάτω από το γόνατο.
Στη διάρκεια της νοσηλείας της, η Μονίκ συνειδητοποίησε πως ήταν τυχερή που ζούσε. Σε 6 εβδομάδες χρειάστηκε να υποστεί 8 χειρουργικές επεμβάσεις, όμως ήταν ζωντανή.Την βασάνιζε που δεν μπορούσε να θυμηθεί τις συνθήκες του ατυχήματος – όλες οι ερωτήσεις που έκανε την οδήγησαν στο συμπέρασμα πως κάτι είχαν ρίξει στο ποτό της εκείνο το βράδυ. Κοιτώντας το πόδι της, κατάλαβαινε πως δεν επρόκειτο να «ξαναφυτρώσει», αλλά ήξερε πως αυτό τουλάχιστον μπορούσε να αντικατασταθεί. Το κεφάλι της και ο εγκέφαλός της, που είχαν σωθεί με τραυματισμούς, δεν θα μπορούσαν. Οι γονείς της δεν έφευγαν από το πλάι της και οι φίλοι της της έφερναν κρυφά φαγητό καλύτερο από το νοσοκομειακό – αυτά όλα της έλεγαν πως ήταν τυχερή, παρά το ατύχημα.
Από τη νοσηλεία της, κράτησε σαν θησαυρό μια σκέψη: πόσο πολύ βαριόταν με την κατάκλιση. Υποσχέθηκε στον εαυτό της πως όταν θα έβγαινε από το νοσοκομείο, όποτε θα την έπιανε μια τάση για τεμπελιά στο κρεβάτι, θα θυμόταν ξανά την υποχρεωτική ακινησία του νοσοκομείου και πόσο την μισούσε.
Θα γίνω γοργόνα!
Κάτι ακόμη συνέβη στο νοσοκομείο: η Μονίκ γνώρισε εκεί τον Mike Rolls, μέλος της οργάνωσης Limbs 4 Life, με ακρωτηριασμό και στα δυο του πόδια κάτω από το γόνατο. Όταν ο Mike έμαθε πως η Μονίκ ήταν κολυμβήτρια επί 12 χρόνια, της εξήγησε ότι ο ίδιος κολυμπούσε με προσθετικά πτερύγια και της έριξε την ιδέα «να γίνει γοργόνα». Η ιδέα κόλλησε στο μυαλό της. Μόλις θα ανάρρωνε, θα επέστρεφε στην κολύμβηση. Πάντα ήθελε να γίνει γοργόνα.
Η Μονίκ άρχισε πράγματι να κολυμπάει ξανά σχεδόν αμέσως. Χωρίς προσθετικό πόδι, καθώς η πρώτη της πρόθεση δεν ήταν κατάλληλη για κολύμβηση. Παρόλ’αυτά, το πόδι της έπεσε θύμα της κολύμβησης: ούτε έξι μήνες δεν άντεξε στην υγρασία του περιβάλλοντος της πισίνας, ακόμη κι αν η Μονίκ δεν το φορούσε στο νερό. Είχε περάσει ένας χρόνος από τον ακρωτηριασμό, η Μονίκ είχε γίνει δεκτή στους προκριματικούς των παραολυμπιακών αγώνων κολύμβησης και τότε αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα για ένα προσθετικό πόδι γοργόνας.
Το εργαστήριο με το οποίο συνεργάστηκε, μπήκε στο παιχνίδι: όχι μόνο δούλεψαν για να κατασκευάσουν ένα τεχνικά άρτιο κολυμβητικό πόδι – πτερύγιο, αλλά το έκαναν να μοιάζει με μέλος γοργόνας. Προσέθεσαν λαμπερά λέπια κι ένα καταπράσινο πτερύγιο στην άκρη του.
«Το απόγευμα που παρέλαβα το πόδι, δεν είχα προπόνηση αλλά εγώ πήγα στην πισίνα έτσι κι αλλιώς. Ήταν μια γλυκόπικρη στιγμή όταν μπήκα με αυτό στο νερό. Για μερικές στιγμές, καθώς κολυμπούσα, ένιωσα σαν να είχα πάλι δυο πόδια. Το πτερύγιο ήταν βαρύ στο νερό, αλλά τα λαμπερά λέπια του με έκαναν να νιώθω όμορφη. Ήμουν επιτέλους γοργόνα, κι έμεινα στο νερό να πλατσουρίζω όσο το επέτρεπαν τα πνευμόνια μου.»
Η Μονίκ χρησιμοποίησε το πτερύγιο στην προπόνηση για να δυναμώσει το κολόβωμά της, που δεν είχε γυμναστεί πραγματικά για πολλούς μήνες. Το πτερύγιο δεν της επέτρεπε να κολυμπά πολύ γρήγορα, αλλά τη βοηθούσε να αποκτήσει καλύτερη ισορροπία στο νερό και να δυναμώσει τους μύες του ποδιού της. Παράλληλα, αναζητούσε το κατάλληλο καθημερινό προσθετικό πόδι. Ήθελε να μπορεί να φορά τακούνια και σανδάλια – τα παλιά παπούτσια της περίμεναν ανυπόμονα στη ντουλάπα της. Ήθελε να μπορεί να είναι ενεργητική, να τρέχει και να πηγαίνει εκδρομές. Κατέληξε τελικά σε δυο εξειδικευμένα πόδια, αλλά για να τα χρησιμοποιήσει έπρεπε πρώτα να περιμένει να σταθεροποιηθεί το κολόβωμά της. Επί δύο χρόνια, όσο η Μονίκ τα έβγαζε πέρα με πιο απλές προθέσεις, η πισίνα και το κολυμβητικό της πτερύγιο ήταν η παρηγοριά της. Το 2016 αγωνίστηκε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στα 400 μέτρα ελεύθερο.
Σήμερα η Μονίκ έχει το ιδανικό γι’αυτήν προσθετικό πόδι. Έχει πλέον απορρίψει τη φυσική εμφάνιση, προτιμά αυτό που αποκαλεί “bionic look” και συχνά χρησιμοποιεί ευφάνταστα καλύμματα που αναδεικνύουν το προσθετικό της πόδι αντί να το κρύβουν. Μπορεί ακόμη και να φορέσει σανδάλια, καθώς υο προσθετικό πέλμα έχει μια σχισμή ανάμεσα στο μεγάλο δάχτυλο και στα υπόλοιπα. «Τα προσθετικά μου πόδια κάνουν τα πάντα. Μόνο να κουνήσω τα δαχτυλάκια μου δε μπορώ», λέει χαριτολογώντας.
Σκέφτεται πως αργότερα, θα ήθελε ένα ακόμη προσθετικό πόδι για τρέξιμο κι ένα για ποδήλατο. Προς το παρόν όμως, ετοιμάζεται για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο το 2020. Οπότε, θα την βρείτε να προπονείται σε μια πισίνα, σαν ευτυχισμένη γοργόνα που είναι.
ΠΗΓΗ: https://www.theactiveamputee.org/2018/06/06/monique-murphy-some-assembly-required/
Φωτογραφίες από τον προσωπικό λογαριασμό Instagram της Monique Murphy
Rehabline — Άγγελος και Ξενοφών Χρονόπουλος, Μιχάλης Γουγής — Τεχνητά Μέλη
Υποστηρικτές της κίνησής σας!
