Εξαντλήθηκε και θα ξανακυκλοφορήσει: το βιβλίο «Adaptive Skate Coloring Book!» (Σελίδες Ζωγραφικής με θέμα το Προσαρμοσμένο Skate) του Daniel Edmondson δεν προτείνει ζωάκια, αυτοκίνητα ή λουλούδια για χρωμάτισμα. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο εγχείρημα σε συνεργασία με την Adaptive Skate Kollective, με εκπληκτικά σκίτσα πραγματικών αθλητών που κάνουν σκέητμπορντ, εκ των οποίων κάποιοι χρησιμοποιούν τεχνητά μέλη (προσαρμοσμένο σκέητ). Η εισαγωγή του βιβλίου είναι ενδεικτική του πνεύματος με το οποίο το εξέδωσε ο Dan: «Χρωματίστε σκέητερς με κότσια. Το βιβλίο αυτό δεν περιλαμβάνει άτομα με αναπηρίες. Δείχνει σκέητερς και το σκέητμπορντ δεν κάνει διακρίσεις. Παρακαλούμε χρωματίστε έξω από τις γραμμές όσο θέλετε.»
Ο Dan θα μπορούσε να έχει ως προσωπικό του μότο το «χρωματίστε έξω από τις γραμμές», αφού όλη η ιστορία του, από το ατύχημα που του κόστισε τα δύο πόδια του (προσπάθησε να ανέβει σε ένα τραίνο εν κινήσει, κάτι που συνήθιζε από παιδί) ως την σημερινή του δραστήρια καθημερινότητα, χρωματίζεται από την προσπάθειά του να καταργήσει τις διαχωριστικές γραμμές. Ο ίδιος διηγείται την ιστορία του και την ιστορία του βιβλίου του ως εξής:
«Με λένε Daniel Edmondson και είμαι ο δημιουργός του «Adaptive Skate Coloring Book». Το βιβλίο μου παρουσιάζει τόσο προσαρμοζόμενους* όσο και αρτιμελείς σκέητερς. Η ελπίδα μου είναι το βιβλίο να φτάσει στα χέρια όσων τραυματίστηκαν πρόσφατα και αμφιβάλουν για τις ικανότητές τους. Επίσης, θα ήθελα να διαφωτίσω όσους δεν γνωρίζουν τίποτε για την αναπηρία.
Έπαθα ένα ατύχημα με το τραίνο κι έχασα και τα δύο πόδια μου κάτω από το γόνατο. Δεν μου αρέσει να ξεκινάω μ’αυτή την ιστορία αλλά το ατύχημα άλλαξε την ζωή μου ξαφνικά και με πολύ βαθύ τρόπο. Χρειάστηκε να ξαναμάθω την ισορροπία μου με τα προσθετικά μου πόδια και να συνηθίσω στη νέα μου ζωή ως άτομο με αναπηρία.
Ήμουν πάντα πολύ δραστήριος. Μου αρέσει να είμαι έξω και σε κάθε ευκαιρία πήγαινα για κανό, ποδήλατο ή ορειβασία. Πάντα μου άρεσε να είμαι περιπετειώδες άτομο. Μετά από το ατύχημά μου ήξερα πως θα παρέμενα δραστήριος, αλλά δεν ήξερα ακόμη με ποιον τρόπο. Πόσο ικανός θα ήμουν με προσθετικά άκρα; Εκείνη την εποχή δούλευα σαν υπεύθυνος σε μια πισίνα και σαν εκπαιδευτής ναυαγοσώστης. Όταν έπαθα το ατύχημα, πίστεψα πως θα έπρεπε να αλλάξω εντελώς καριέρα.
Σίγουρα πίστευα πως δεν θα ξαναέκανα ποτέ σκέητμπορντ.
Ο ακρωτηριασμός ήταν τραυματικός και επώδυνος. Χρειάστηκε καιρός για να αναρρώσω φυσικά και ψυχολογικά. Πολύ νωρίς όμως αναγνώρισα ότι ήταν μια ευκαιρία να προσεγγίσω τη νέα μου ζωή με θετικό τρόπο. Ήξερα πως ο τρόπος που θα διαχειριζόμουν την κατάσταση θα καθόριζε το μέλλον μου. Αντί λοιπόν να αναστατώνομαι και να βαλτώνω με όσα δεν μπορούσα να αλλάξω, άρχισα να γελάω πιο δυνατά και να αγκαλιάζω για πιο πολλή ώρα. Μετά από μια τρομαχτική σχεδόν θανάσιμη εμπειρία, είδα μια ευκαιρία να ξαναεστιάσω τη ζωή μου και να μεγαλώσω.
Λίγους μήνες αφού έλαβα τα προσθετικά μου πόδια, έκανα νέα πιστοποίηση στη ναυαγοσωστική. Άρχισα μάλιστα πάλι να διδάσκω κολύμβηση. Αποφάσισα από πολύ νωρίς να εμπλακώ με την κοινότητα των προσαρμοζόμενων. Μια οργάνωση ακρωτηριασθέντων στη Μινεσότα με έφερε σε επαφή για μια θέση προπονητή στην ομάδα προσαρμοσμένου χόκεϋ. Ανάρρωνα με γρήγορους ρυθμούς, κάτι που με εξέπληξε. Ανέβηκα πάλι στο ποδήλατο και πάνω στο χρόνο ανέβηκα και στο σνόουμπορντ. Όταν με κάλεσαν σε ένα σεμινάριο προσαρμοσμένου σνόουμπορντ, είχα ανέβει στη σανίδα μόνο δύο φορές στη ζωή μου. Λόγω του πρόσφατου ακρωτηριασμού, είχα το άγχος να ανακαλύψω για τι ήμουν ικανός. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να σκίζω το λόφο από πάνω ως κάτω. Εκεί γνώρισα και τον Matthew Hawkins της Adaptive Skate Kollective. Την επόμενη μέρα η ομάδα πήγε στο πάρκο του σκέητ και στάθηκα πάνω στο πατίνι για πρώτη φορά μετά τον ακρωτηριασμό μου.
Παρόλο που πήγαινα καλά με την ανάρρωσή μου, ένιωθα μια διαρκή λύπη. Απογοητευόμουν όταν τα τεχνητά μου μέλη δεν λειτουργούσαν σωστά. Με ενοχλούσε όταν ξένοι έρχονταν και με ρωτούσαν για την πιο επώδυνη εμπειρία της ζωής μου. Ήμουν πολύ δραστήριος αλλά μερικές φορές υπέφερα από πόνο στα κολοβώματα. Μερικές φορές, το να φοράω τα πόδια μου ήταν σκέτο μαρτύριο. Ήθελα απλώς να σηκώνομαι από το κρεβάτι μου το πρωί και να είμαι όρθιος.
Τότε άρχισα να σκιτσάρω, σαν μέσο εκτόνωσης. Βρήκα τη ζωγραφική πολύ χρήσιμη. Πολύ σύντομα κατάλαβα πως αυτό που ήθελα ήταν να ζωγραφίσω τους φίλους μου από το προσαρμοσμένο σκέητμπορντ, κι αυτό άρχισα να κάνω. Κοιτάζοντας πολλά από τα σκίτσα μου πλάι-πλάι, συνειδητοποίησα ότι αποτελούσαν το προσχέδιο για ένα βιβλίο ζωγραφικής. Σχεδίαζα λοιπόν όλο το χειμώνα και στο τέλος είχα αρκετά σχέδια για ένα βιβλίο.
Το βιβλίο έχει σκίτσα προσαρμοσμένων αλλά και αρτιμελών σκέητερς. Το έκανα αυτό εκ προθέσεως, γιατί ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πώς μια αναπηρία σε κάνει κάτι διαφορετικό. Ο σκέητερ είναι σκέητερ. Στις σελίδες του βιβλίου υπάρχουν αθλητές και υποστηρικτικές της Adaptive Skate Kollective. Αυτή η απίθανη οργάνωση άλλαξε την προοπτική μου για το τι είναι δυνατό, όχι μόνο για ένα «ανάπηρο» άτομο αλλά για όποιον ψάχνει αδρεναλίνη και περιπέτεια μέσα από την ενασχόληση με το σκέητ.
Κάτι που βρήκα ενδιαφέρον στα σκίτσα μου ήταν ότι ενώ χρησιμοποίησα γερές μαύρες μολυβιές, οι αναπηρίες τελικά κάπως θόλωσαν. Για παράδειγμα, ο Justin σε ένα από τα σχέδια έχει και τα δύο του χέρια ακρωτηριασμένα κάτω από τον αγκώνα. Στο σκίτσο φοράει παντελόνι και δεν φαίνεται ότι το ένα του πόδι είναι προσθετικό και το άλλο υποστηρίζεται από όρθωση. Η Tatiana έχει ακρωτηριασμό και στα δύο πόδια. Στο σκίτσο η αθλητική λεπίδα της κρύβει ότι και το άλλο πόδι της είναι τεχνητό. Κάποιος που χρωματίζει το βιβλίο χωρίς να τους έχει γνωρίσει, μπορεί να κοιτάξει την εικόνα του Joseph και να αναρωτηθεί ποια είναι η αναπηρία του. Η απάντηση είναι «καμία». Και νομίζω πως η απάντηση θα μπορούσε να είναι η ίδια για όλες τις σελίδες. Όλοι αντιμετωπίζουμε εμπόδια. Όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον πόνο και τον φόβο μας κάποια στιγμή. Αυτό που ξεχωρίζει στο σκέητ δεν είναι η αναπηρία, είναι η δράση, το άθλημα. Το πατίνι σε μαθαίνει να πέφτεις, να σηκώνεσαι και να ξαναπροσπαθείς. Αυτό σου προκαλεί και ενθουσιασμό και πόνο. Για μένα, το σκέητ είναι μια αλληγορία για τη ζωή.
Δημιούργησα το βιβλίο σαν έναν τρόπο να μοιραστώ την αγάπη μου για το σκέητ. Είναι το ευχαριστώ μου σε όσους με ενέπνευσαν και ένα μήνυμα για όσους αναζητούν έμπνευση. Πραγματικά λατρεύω να βλέπω το βιβλίο να ζωντανεύει όταν κάποιος το χρωματίζει. Οι ιστορίες που λαμβάνω είναι όλες απίθανες. Αν δεν είχε συμβεί το τραίνο, δεν θα το είχα ζωγραφίσει. Έτσι είναι η ζωή, παράξενη.»
Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο του Dan εδώ.
* adaptive ή προσαρμοζόμενοι αποκαλούνται στα αγγλικά οι αθλητές με κάποια αναπηρία που ασκούν ένα άθλημα το οποίο έχει προσαρμοστεί για την αναπηρία τους (ως προς τους κανόνες, τον εξοπλισμό, τις τεχνικές κ.λπ.) και στο οποίο προσαρμόζονται κι εκείνοι ώστε να το εξασκούν με διαφορετικό τρόπο από τους αρτιμελείς. Τα πιο γνωστά adaptive sports είναι τα παραολυμπιακά αθλήματα.
ΠΗΓΗ: mascotbooks blog
νους και σώμα Εν κινήσει
Rehabline | Άγγελος και Ξενοφών Χρονόπουλος | Τεχνητά Μέλη
