«Μπορεί να διαλυθώ στο λεπτό, κυριολεκτικά», λέει η Μάντυ ΜακΚράκεν, από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας, γελώντας. Και δεν εννοεί να διαλυθεί συναισθηματικά, αν κι αυτό θα ήταν απολύτως κατανοητό με όσα έχει περάσει.
Η Μάντυ έχει υποστεί τετραπλό ακρωτηριασμό και τα προσθετικά της χέρια και πόδια κατά καιρούς αποσυνδέονται τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Ή τα βγάζει η ίδια, για μια αυθόρμητα αστεία οικογενειακή φωτογραφία. Η Μάντυ έχει αποφασίσει να βλέπει την θετική πλευρά της ζωής, κι ας έχει περάσει έναν Γολγοθά.
Δυο βήματα από το θάνατο
Το 2013, η Μάντυ, μητέρα τριών μικρών κοριστιών, αρρώστησε ξαφνικά και πολύ σοβαρά με στρεπτόκοκκο τύπου Α, που της προκάλεσε σήψη. «Την Τετάρτη μου φάνηκε πως κόλλησα συνάχι. Την Παρασκευή το βράδυ ήμουν στο ασθενοφόρο στο δρόμο για την εντατική. Έμεινα σε κώμα για 10 μέρες και το σώμα μου κατέβασε διακόπτες.»
Οι γιατροί προετοίμασαν τον σύζυγό της και τις κόρες της για το χειρότερο, καθώς οι πιθανότητες επιβίωσης της Μάντυ ήταν πολύ μικρές. Κι όμως, τα κατάφερε. Το τίμημα της επιβίωσης ήταν ότι τα άκρα της, που είχαν υποστεί νέκρωση ιστών λόγω σήψης, έπρεπε να ακρωτηριαστούν.
Η Μάντυ πέρασε σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο στο νοσοκομείο αναρρώνοντας, μαθαίνοντας να χρησιμοποιεί τα τεχνητά χέρια και πόδια της, να περπατά ξανά με προσθετικά μέλη, και, κυρίως, να αντιμετωπίζει την τεράστια ψυχολογική καταπόνηση. «Αποδέχτηκα άμεσα ότι έπρεπε να ακρωτηριαστώ, αφού ήταν προφανές ότι τα χέρια μου ήταν εντελώς νεκρωμένα. Το δύσκολο ήταν να προσπαθήσω να μάθω να είμαι αισιόδοξη μετά από αυτό», λέει η Μάντυ.
Ξαναμαθαίνοντας να είναι μητέρα
Όλο εκείνο το διάστημα που η Μάντυ έμεινε στο νοσοκομείο, η μητρότητα έγινε δεύτερη προτεραιότητα. Η ίδια μιλά πολύ ειλικρινά για εκείνη την περίοδο.
«Απλά δεν ήμουν εκεί. Δεν είχα την ψυχική δύναμη να είμαι γονιός. Μου το θύμιζαν οι νοσοκόμες μου: ‘Πρέπει να πάρεις τα κορίτσια τηλέφωνο να τους πεις καληνύχτα.’ Εγώ δεν θα το σκεφτόμουν. Το ξεχνούσα. Ήμουν απορροφημένη να προσπαθώ να επιβιώσω. Ευτυχώς, μια νοσοκόμα μου έφερνε κάθε βράδυ το τηλέφωνο και περίμενε να καληνυχτήσω τα παιδιά μου.»
Δέκα μήνες μετά τον ακρωτηριασμό της, η Μάντυ βγήκε τελικά από το νοσοκομείο κι έπρεπε να ξαναμάθει να είναι μητέρα. «Πριν αρρωστήσω, ήμουν μαμά πλήρους απασχόλησης, συμβούλευα τα παιδιά μου, τα βοηθούσα στα μαθήματα, έκανα το νοικοκυριό, τα πάντα για την οικογένεια. Γύρισα σπίτι μετά από σχεδόν έναν χρόνο στο νοσοκομείο και τα είχα χάσει όλα αυτά. Δεν μαγείρευα, δεν βοηθούσα τα παιδιά στα μαθήματα γιατί το είχε αναλάβει ο πατέρας τους. Πραγματικά αναρωτιόμουν ποιος ήταν ο ρόλος μου στην οικογένεια τώρα πια». Πέντε χρόνια αργότερα, η Μάντυ ακόμη παλεύει μερικές φορές να αποδείξει στα παιδιά της ότι μπορεί να τα φροντίσει. Της λείπει ότι δεν μπορεί να χτενίσει τα κορίτσια της όπως παλιά, ότι δεν μπορεί να τους πλέξει μια κοτσίδα. Όμως μπορεί να τους ψήνει κουλουράκια, να τα πηγαίνει στην παραλία, να τα βοηθά στα μαθήματα και κυρίως να τα αγκαλιάζει και να είναι το πιο ζεστό τους καταφύγιο.
Τι τρέχει με τη μαμά σου;
Από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετώπισαν η Μάντυ και η οικογένειά της ήταν η ματιά της κοινότητας όπου ζουν. «Όλοι μας ξέρουν εδώ, γιατί είμαστε μια μικρή κωμόπολη. Τα παιδιά στο σχολείο ήξεραν τι συνέβαινε κι έκαναν ένα σωρό ερωτήσεις ή πείραζαν τα κορίτσια.» Όταν η Μάντυ πήγαινε να πάρει τις κόρες της από το σχολείο, πολλά παιδιά την απέφευγαν ή πήγαιναν να κρυφτούν πίσω από τους γονείς τους. Όλα αυτά ήταν ένα μεγάλο βάρος για την οικογένεια κι έγιναν αιτία για πολλά δάκρυα.
«Κάποιος είπε στην μικρότερη κόρη μου ‘Η μαμά σου είναι ρομπότ’. Κι αυτή έβαλε τα κλάματα, το βράδυ στο σπίτι μου είπε ‘Μαμά όλοι νομίζουν πως είσαι φρικιό’. Εγώ της απάντησα ‘Ε λοιπόν η μαμά σου είναι μισή ρομπότ, μισή πειρατής. Ποιος άλλος έχει τέτοια μαμά;’» Τότε ήταν που η Μάντυ αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να δεχτεί να πειράζουν τα παιδιά της, ή να την αποφεύγουν τρομαγμένα τα άλλα παιδάκια. Πήγε στο σχολείο των κοριτσιών και συνεννοήθηκε με τις δασκάλες να μπει στις τάξεις και να μιλήσει στα παιδιά. Στο τέλος μάλιστα έβγαλε το προσθετικό της χέρι και το έδωσε στα παιδιά να το δουν. «Η μικρή μου κόρη με παρουσίασε στην τάξη όλο περηφάνεια και είπε ‘Αυτή είναι η μαμά μου κι έχει χέρια ρομπότ και πόδια πειρατή’. Κι από τότε τα παιδιά με βλέπουν πάλι σαν άνθρωπο!»
Η Μάντυ επέλεξε έκτοτε το γέλιο και το χιούμορ. Κάνει συχνά αστεία με τα τεχνητά της μέλη, είναι ανοιχτή με τους ανθρώπους γι’αυτά, για το πόσα της προσφέρουν αλλά και για τα μικροατυχήματα που της συμβαίνουν. Πιστεύει ακράδαντα ότι η εικόνα που έχει ο κόσμος για τα χέρια και τα πόδια της επηρεάζει την εικόνα που έχει για εκείνην και για την αναπηρία γενικότερα. Αν τα παιδιά δεν φοβούνται να τα αγγίξουν ή να αστειευθούν με αυτά, τότε αποδέχονται και την ίδια σαν άνθρωπο με ικανότητες κι αισθήματα.
Επιλέγοντας την αισιοδοξία
«Όταν επέστρεψα στο σπίτι μετά από μήνες νοσηλείας, και συνέβαιναν τέτοια πράγματα, πάθαινα κρίσεις θυμού σαν τετράχρονο. Ευτυχώς, για πολλούς μήνες είχα την υποστήριξη ενός εξαιρετικού ψυχολόγου που με βοήθησε να πάρω συνειδητά την απόφαση να ανθίσω μέσα από όσα μου συνέβαιναν και να το ευχαριστηθώ. Πέντε χρόνια αργότερα, ακόμη είμαι μερικές φορές στα κάτω μου. Η ζωή είναι εξαιρετικά διαφορετική, αλλά το σημαντικό είναι να αποδεχτείς ότι δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω σε αυτό που ήσουν παλιά».
Για να καταφέρει και η ίδια να ρυθμίσει τους λογαριασμούς της με την τραυματική της εμπειρία, η Μάντυ άρχισε να δίνει ομιλίες και συνεντεύξεις γι’αυτήν. «Θεωρώ σημαντικό να πω στους ανθρώπους ότι μπορεί να σου συμβούν πολύ άσχημα πράγματα κι όμως να μην έρθει το τέλος του κόσμου, να είσαι καλά. Στην αρχή δυσκολευόμουν πολύ να μιλήσω για όλα αυτά. Στεκόμουν μπροστά στο κοινό και μ’έπιαναν τα κλάματα. Τώρα όμως, αισθάνομαι σαν να έχω πάρει ένα μετάλλιο ανδρείας. Οι ουλές μου δείχνουν πόσο δυνατή είμαι, μια δύναμη που δεν είχα πριν αρρωστήσω, και τώρα νομίζω πως αν μπορώ να επιβιώσω έχοντας χάσει τα χέρια και τα πόδια μου, τότε μπορώ να επιβιώσω σε οποιαδήποτε κατάσταση.»
Πρόσφατα, μια από τις βιντεοσκοπημένες ομιλίες της Μάντυ έφτασε στον διευθυντή προγράμματος του ραδιοφωνικού σταθμού ABC Melbourne, ο οποίος αποφάσισε να την δοκιμάσει ως παρουσιάστρια. Έτσι για 3 μήνες η Μάντυ απέκτησε τη δική της δύωρη εκπομπή, κάθε Σάββατο απόγευμα, και μάλιστα σε εθνική εμβέλεια. Ένας φυσιοθεραπευτής την βοήθησε να βρει τρόπο να χειρίζεται την κονσόλα με τον προσθετικό της γάντζο – αλλά τα ακουστικά της τα φορά ο παραγωγός της. Μικρό το κακό. Το ραδιόφωνο είναι πλέον για την Μάντυ μια νέα σταδιοδρομία. Και την συγκινεί ιδιαίτερα που αυτή προέκυψε μέσα από την πιο τραυματική εμπειρία της ζωής της.
Πηγή: https://www.abc.net.au/
Rehabline — Άγγελος και Ξενοφών Χρονόπουλος, Μιχάλης Γουγής — Τεχνητά Μέλη
Υποστηρικτής της κίνησής σας, κάθε μέρα!
