Θέλω μια κούκλα που να μου μοιάζει
Τα παιδιά χρειάζονται παιχνίδια και κούκλες που να τους μοιάζουν. Βεβαίως, είναι σημαντικό ένα παιδί να έχει παιχνίδια στα οποία να φιλοδοξεί να μοιάσει αργότερα – έναν αστροναύτη ή έναν επιστήμονα. Όμως, αν όλα τα παιχνίδια αστροναύτες και επιστήμονες είναι αρτιμελή αγόρια, αυτό επηρεάζει τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο και το μέλλον του το παιδί. Για τον ίδιο λόγο είναι σημαντικό τα παιδιά, είτε έχουν κάποια αναπηρία είτε όχι, να βλέπουν ή να έχουν κούκλες και φιγούρες με αναπηρίες, ώστε να εντάξουν τις αναπηρίες στον φανταστικό τους κόσμο και αργότερα στις αντιλήψεις τους περί φυσιολογικού. Για ένα παιδί με αναπηρία, το παιχνίδι είναι κρίσιμο για την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή του. Για ένα παιδί χωρίς αναπηρία, τέτοια παιχνίδια βοηθούν στην αποδοχή και την κατανόηση της διαφορετικότητας.
Ωστόσο, είναι εξαιρετικά σπάνια τα παιχνίδια με ήρωες με αναπηρία. Έπειτα από την πίεση ομάδων γονέων με το σύνθημα “a toy like me”, η Playmobil και η Lego έχουν εντάξει στις φιγούρες τους αμαξίδια, κυρίως στο πλαίσιο νοσοκομειακών σετ. Κάποιες αμερικάνικες εταιρείες επίσης παράγουν κούκλες με αμαξίδιο, όπως η American Doll. Η Mattel με την Barbie έκανε μια προσπάθεια που δεν ευόδωσε. Κάπου εκεί εξαντλούνται οι δυνατότητες που έχει ένας γονιός με παιδί με αναπηρία να βρει παιχνίδια που να «του μοιάζουν», ειδικά αν η αναπηρία του δεν αφορά αμαξίδιο.
Η Σίντνεϋ και η Special Dolls
Αυτό που οι μεγάλες εταιρείες δυσκολεύονται να κατανοήσουν και να υλοποιήσουν, το κατάλαβε η Σίντνεϋ Σαταλίνο, ένα κορίτσι 13 ετών που πρόσφατα ίδρυσε –με την βοήθεια του πατέρα της- την εταιρεία Special Dolls, με σκοπό παράγει κούκλες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Η Σίντνεϋ πάσχει από σύνδρομο Asperger. Ίσως γι’αυτό είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη στο θέμα των παιχνιδιών που αποτυπώνουν/ενσωματώνουν αναπηρίες. Η ίδια συλλέγει κούκλες από μικρή. Όταν, σε ηλικία 9 ετών, συνειδητοποίησε ότι η αγαπημένη της μάρκα δεν προσέφερε καμία κούκλα με αναπηρία, αποφάσισε να γράψει και να διαμαρτυρηθεί. Όταν η εταιρεία δεν απάντησε ποτέ στα γράμματά της, η Σίντνεϋ αποφάσισε να φτιάξει η ίδια κούκλες – και μια εταιρεία για να τις διαθέτει.
Έτσι, πριν από μερικές εβδομάδες προέκυψε η Ελλιάνα, η πρώτη Special Doll, που έχει ένα ροζ προσθετικό χέρι.
Η Σίντνεϋ έγραψε σε ένα βιβλιαράκι την ιστορία της Ελλιάνας: πρόκειται για ένα εντεκάχρονο κορίτσι με αδυναμία στην ρομποτική και στον προγραμματισμό και συμμετέχει σε διαγωνισμούς ρομποτικής. Οι επόμενες κούκλες που θα κυκλοφορήσουν είναι η Κατρίνα, ένα κορίτσι που πάσχει από διαβήτη και θέλει να γίνει σκηνοθέτης, και η Τζένιφερ, η αθλήτρια με το προσθετικό πόδι.
Η Ελλιάνα και το βιβλίο της, και σύντομα οι επόμενες κούκλες, είναι διαθέσιμα στην ιστοσελίδα special-dolls.com. Με κόστος 89$, σίγουρα δεν πρόκειται για το πιο οικονομικό παιχνίδι. Είναι όμως μια καλή αρχή για να εξελίσσονται οι αντιλήψεις των παιδιών μας περί αναπηρίας, είτε έχουν κάποια είτε όχι.
Δεν μπορούμε παρά να ευχηθούμε στην Σίντνεϋ καλή επιτυχία στο εγχείρημά της.
ΠΗΓΗ: https://www.isstories.com
