Ο νεαρότερος από πέντε αδέρφια μιας οικογένειας του Λάνκαστερ στην Πενσυλβάνια, ο Hugh Herr ήταν ένας εκπληκτικός, πρώιμος αναρριχητής: μόλις οκτώ ετών είχε ήδη ανέβει τα 11.627 πόδια του Mount Temple στον Καναδά, και στα 17 του θεωρούνταν ένας από τους καλύτερους αναρριχητές των ΗΠΑ.
Τον Ιανουάριο του 1982, κατά την προσπάθειά τους να κατακτήσουν την κορυφή του Όρους Washington στο New Hampshire, ο Herr και ο φίλος του Jeff Batzer χτυπήθηκαν από μια ξαφνική χιονοθύελλα, κατέβηκαν από την λάθος πλευρά του όρους, βρέθηκαν στην ερημιά κι αναγκάστηκαν να σκάψουν όπως-όπως μικρές σπηλιές στο χιόνι προκειμένου να προστατευθούν. Έμειναν εκεί, παγωμένοι, για τρεις ολόκληρες νύχτες. Όταν διασώθηκαν, είχαν και οι δύο υποστεί κρυοπαγήματα και είχαν σταματήσει να αγκαλιάζονται για να διατηρήσουν κάποια θερμότητα, αφού πίστευαν πως “είχε έρθει η ώρα τους”. Τελικά, ο Herr έχασε και τα δύο του πόδια από το γόνατο και κάτω, ενώ ο φίλος του έχασε το κατώτερο αριστερό του πόδι, τα δάχτυλα του δεξιού ποδιού του και τα δάχτυλα του δεξιού χεριού του. Στη διάρκεια μάλιστα της διάσωσης, σκοτώθηκε ένας εθελοντής διασώστης από χιονοστιβάδα.
Μετά από μήνες επεμβάσεων και ανάνηψης, ο Herr έκανε αυτό που τόσο οι γιατροί του όσο και ο ίδιος θεωρούσαν αδύνατο: άρχισε πάλι την αναρρίχηση. Χρησιμοποιώντας εξειδικευμένα τεχνητά μέλη που κατασκεύασε ο ίδιος, χρησιμοποιώντας βασικές γνώσεις που είχε αποκτήσει σε ένα εργαστήρι καλουπιών. Κάθε πόδι είχε άκαμπτα δάχτυλα που του επέτρεπαν να στέκει σε μικρές βραχώδεις εσοχές μεγέθους κέρματος, και ακίδες από τιτάνιο που τον βοηθούσαν να ανεβαίνει σε παγωμένες επιφάνειες. Με τα μέλη αυτά τροποποιούσε το ύψος του, ώστε να αποφεύγει δύσκολες θέσεις και να βρίσκει πιασίματα και πατήματα που προηγουμένως ήταν εκτός των δυνατοτήτων του. Έτσι το ύψος του ποίκιλε από πέντε ως οκτώ πόδια! Χάρη στα προσθετικά του πόδια, ο Herr κατόρθωσε να σκαρφαλώνει τόσο καλά όσο και πριν το ατύχημα, κάτι που τον έκανε τον πρώτο άνθρωπο με ακρωτηριασμό στον κόσμο που εξασκούσε το άθλημά του επί ίσοις όροις με ελίτ αρτιμελείς αθλητές.
Μετά από την σταδιοδρομία του στην αναρρίχηση, ο Herr έστρεψε την προσοχή του στην ακαδημαϊκή σταδιοδρομία, που παλαιότερα δεν ήταν καθόλου στα ενδιαφέροντά του. Ο Herr δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ πραγματικά για το Λύκειο αφού θεωρούσε ότι του “έτρωγε χρόνο” από το πάθος του για την αναρρίχηση. Αυτή τη φορά, με αποφασιστικότητα αποφοίτησε από ένα τοπικό κολέγιο με ένα πτυχίο φυσικής, για να ακολουθήσει ένα μεταπτυχιακό στην μηχανική στο MIT, και ένα διδακτορικό στην βιοφυσική στο Harvard. Ο στόχος του ήταν να εργαστεί στον κλάδο των προσθετικών μελών. Και πράγματι, μετά το διδακτορικό επέστρεψε για έρευνα στο ΜΙΤ στις βιοιατρικές συσκευές και άρχισε να δουλεύει σε εξελιγμένα προσθετικά και ορθωτικά για τα πόδια, με στόχο να προσομοιάσει τις λειτουργικότητες ενός βιολογικού ποδιού.
Σήμερα, ο Herr είναι καθηγητής στο MIT και στο κοινό τμήμα Harvard-MIT των Επιστημών Υγείας και Τεχνολογίας. Ως επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Biomechatronics στο MIT Media Lab, εστιάζει στην κατασκευή φορέσιμων ρομποτικών συστημάτων που υποστηρίζουν την βελτίωση των φυσικών δυνατοτήτων. Αν και οι περισσότερες συσκευές που κατασκευάζει δεν είναι για τον ίδιο, ωστόσο μπορεί να κατανοήσει πλήρως τις δυσκολίες των άλλων, για τους οποίους σχεδιάζει βιονικά τεχνητά μέλη.
Ο Herr έχει εκδόσει πάνω από 60 περιοδικά σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά στον τομέα της αποκατάστασης και κατέχει -μόνος ή με συνεργάτες- πάνω από 10 διπλώματα ευρεσιτεχνίας που σχετίζονται με την προσθετική, συμπεριλαμβανομένης της πατέντας για ένα τεχνητό γόνατο που κινείται μέσω υπολογιστή- το γνωστό Rheo Knee.
Το 2009 ο Hugh Herr ίδρυσε την iWalk, μια startup εστιασμένη στην ανάπτυξη εμπορικών εξελιγμένων προσθετικών μελών. Διατηρεί την ακαδημαϊκή θέση του στο ΜΙΤ ενώ πρόσφατα έγινε Chief Technology Officer στο iWalk στο Cambridge. Η εταιρεία άρχισε πρόσφατα να πουλά ένα φορτιζόμενο πόδι-αστράγαλο για ακρωτηριασθέντες κάτω από το γόνατο και δοκιμάζει την συσκευή σε ακρωτηριασμούς μεγαλύτερου βαθμού. Οι συσκευές αυτές εμβαθύνουν σε ένα αναδυόμενο πεδίο της μηχανικής που εφαρμόζει κανόνες της βιομηχανικής και του νευρωνικού ελέγχου για την καθοδήγηση του σχεδιασμού τεχνητών μελών αποκατάστασης και ενίσχυσης. Ο στόχος είναι διπλός: αφενός να συμβάλει στην αποκατάσταση ατόμων με ακρωτηριασμό ή κάποια πάθηση, αφετέρου να βελτιώσει τις φυσικές ικανότητες των αρτιμελών.
Το βιονικό γόνατο, που έχει έναν μικροεπεξεργαστή που διαρκώς ανιχνεύει την θέση της άρθρωσης και το φορτίο που υφίσταται το άκρο, κατονομάστηκε ως μία από τις δέκα κορυφαίες εφευρέσεις στον κλάδο της υγείας από το TIME magazine το 2004. Το ρομποτικό πόδι-αστράγαλος που μιμείται την κίνηση του βιολογικού ποδιού διασφαλίζοντας έναν φυσιολογικό βηματισμό, μπήκε στην ίδια λίστα λίγα χρόνια αργότερα, το 2007.
Ο Herr ακόμη κάνει αναρρίχηση υψηλού επιπέδου. Οι ομιλίες του στο πλαίσιο των TED EX είναι φημισμένες, ενώ συνεχίζει να βοηθά με εξειδικευμένα μέλη δημοφιλείς αλλά και άγνωστους ακρωτηριασθέντες. Πιστεύει πως πλησιάζει η μέρα που οι αρτιμελείς θα υιοθετήσουν τον εξοπλισμό των μη αρτιμελών, με σκοπό να βελτιώσουν τις φυσικές τους δυνατότητες.
ΠΗΓΗ: https://whosaysicant.org
