Η Kirstie Ennis, με ακρωτηριασμό πάνω από το γόνατο, μόλις επέστρεψε από την ανάβαση του Έβερεστ. Η προσπάθειά της, που έθεσε ένα νέο ρεκόρ, δεν είχε στόχο να φτάσει στην κορυφή (παρόλο που έφτασε πολύ κοντά) αλλά να κάνει τα άτομα με αναπηρίες πιο ορατά στον αθλητισμό.
Από το Αφγανιστάν στη “ζώνη θανάτου” του Έβερεστ
Στις 15 Μαίου, η Kirstie Ennis έφτασε στην «ζώνη θανάτου» του Έβερεστ. Πρόκειται για τα τελευταία 200 μέτρα που οδηγούν στην κορυφή, εκεί όπου δεν μπορεί κανείς να αναπνεύσει χωρίς μπουκάλα οξυγόνου. Η Kirstie έφτασε εκεί με ειδικό προσθετικό πόδι με κραμπόν για να γαντζώνεται στον πάγο.
Σχεδόν επτά χρόνια νωρίτερα, στις 23 Ιουνίου 2012, η Ennis ολοκλήρωνε μια πολύ διαφορετική μέρα. Στη διάρκεια της δεύτερης αποστολής της στο Αφγανιστάν σαν πεζοναύτης του αμερικανικού στρατού, η τότε 21 ετών στρατιωτικός σκαρφάλωνε στο ελικόπτερο για έναν ανεφοδιασμό ρουτίνας. «Δεν αναμέναμε τίποτε ιδιαίτερο σ’εκείνη την πτήση, είχαμε κάνει δεκάδες παρόμοιες. Αλλά τελικά αυτή δεν εξελίχθηκε όπως τα σχεδιάζαμε. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν ότι κοίταξα από το αριστερό παράθυρο και είδα το έδαφος να έρχεται κατά πάνω μας. Μετά όλα σκοτείνιασαν».
Από την συντριβή του ελικοπτέρου, η Ennis υπέστη εκτεταμένα τραύματα. Έχασε μέρος του σαγονιού της, υπέστη τραυματισμό στην σπονδυλική της στήλη και ολόκληρο το σώμα της έφερε εγκαύματα και σπασμένα οστά. Το ότι επιβίωσε της συντριβής ήταν τελικά απλό σε σχέση με τις δεκάδες χειρουργικές επεμβάσεις και τα χρόνια αποκατάστασης που ακολούθησαν. Το αριστερό της πόδι χρειάστηκε να ακρωτηριαστεί, ενώ η Ennis υπέφερε επίσης από εγκεφαλικά τραύματα που επηρέαζαν την ομιλία και την αντιληπτική της ικανότητα για μήνες. «Πολλοί πιστεύουν ότι τα σωματικά τραύματα, αυτά που μπορούν να δουν, ήταν το πιο δύσκολο που πέρασα, αλλά δεν ήταν έτσι. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσω ψυχολογικά 44 επεμβάσεις και ταυτόχρονα να κάνω λογοθεραπεία, κι αυτά είναι διαρκείς διαδικασίες, μια μόνιμη ανηφοριά. Ήθελα πολλές φορές να εγκαταλείψω».
Έναν χρόνο ακριβώς μετά από το ατύχημα, η Ennis έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και κατέληξε στο νοσοκομείο. Η στιγμή ήταν καθοριστική. Η Ennis αποφάσισε πως, ακόμη κι αν δεν μπορούσε να συνεχίσει να υπηρετεί στον στρατό, μπορούσε όμως να έχει ως σκοπό της να βοηθήσει τους άλλους με άλλους τρόπους. «Χρησιμοποίησα τις πιο σκοτεινές στιγμές της ζωής μου για να εκτοξευτώ στις καλύτερες στιγμές της». Κάπως έτσι η Ennis ξεκίνησε την αναρρίχηση, για να βοηθήσει πρώτα τον εαυτό της κι έπειτα τους άλλους.
Στις Επτά Κορυφές για τον εαυτό της και για τους άλλους
Σε λιγότερο από έναν χρόνο, η Ennis επιχείρησε να ανέβει στο Κιλιμάντζαρο, την υψηλότερη κορυφή της Αφρικής. Όχι μόνο έφτασε στην κορυφή, αλλά χρησιμοποίησε την προσπάθειά της για να συγκεντρώσει $150,000 για καθαρό νερό για την τοπική κοινωνία. «Ο κόσμος παρακολουθούσε αυτή την τρελή μονοπόδαρη κυριούλα που σκαρφάλωνε στα ψηλά βουνά, κι αυτό έκανε πιο δυνατή την απόφασή μου όπου πηγαίνω να προσφέρω κάτι στην τοπική κοινωνία. Δεν θέλω απλά να πηγαίνω εκεί, να χρησιμοποιώ το τουριστικό γραφείο για να ανέβω στο βουνό και να φεύγω. Θέλω να υπάρχει λόγος και πάθος πίσω από κάθε αναρρίχηση».
Σύντομα αποφάσισε να κατακτήσει τις Επτά Κορυφές, δηλαδή την υψηλότερη κορυφή σε καθεμία από τις επτά ηπείρους, και να αφιερώσει κάθε αναρρίχηση σε έργα ενημέρωσης και οικονομικής υποστήριξης για ΜΚΟ που στηρίζουν την παιδεία, τις ευκαιρίες και την θεραπεία στη φύση. Το 2018 ίδρυσε το Ίδρυμα Kirstie Ennis κι έκτοτε έχει συγκεντρώσει πάνω από $70,000, τα οποία έδωσε ως χορηγίες ή υποτροφίες σε ΜΚΟ για τους βετεράνους, τις γυναίκες και τα άτομα με αναπηρία. Το ίδρυμά της επίσης λειτουργεί «κλινικές φύσης» που έχουν σαν σκοπό να παρέχουν προγράμματα άθλησης στη φύση σε πληθυσμούς και μειονότητες που δεν έχουν τέτοιες ευκαιρίες.
Το ρεκόρ στο Έβερεστ
Η αναρρίχηση απαιτεί ανεξαρτησία και αντοχή. «Αγαπώ την φυσική προσπάθεια που απαιτεί η αναρρίχηση, την πρόκληση, το ότι αποδεικνύω στον εαυτό μου ότι είμαι ικανή για δύσκολα πράγματα». Το Έβερεστ, ωστόσο, ανήκει από μόνο του σε μια ιδιαίτερη κατηγορία πρόκλησης. Το 2019, η αναρριχητική σαιζόν στιγματίστηκε από υπερβολικό αριθμό αναρριχητών και υψηλό ποσοστό θανάτων. «Έμαθα πολλά για τον εαυτό μου εκεί πάνω», λέει η Ennis. «Το να βρίσκεσαι σε αυτό το ακραίο υψόμετρο με ελάχιστο οξυγόνο σημαίνει ότι πρέπει να πείθεις τον εαυτό σου να κάνει κάθε βήμα. Στις στιγμές αυτές, όταν ήθελα να τα παρατήσω γιατί ήμουν στη νεκρή ζώνη να παλεύω απελπισμένη, σκεφτόμουν όλους αυτούς που με παρακολουθούσαν. Υπάρχει λόγος που δεν έχει ξαναβρεθεί εκεί πάνω καμία γυναίκα με ακρωτηριασμό πάνω από το γόνατο. Η ανάβαση σε κάνει να νιώθεις ταπεινός και υπεράνθρωπος ταυτόχρονα».
Τελικά η Ennis δεν ενδιαφέρεται να κρατήσει το ρεκόρ της ως η μόνη γυναίκα με ακρωτηριασμό που τα κατάφερε. Αντίθετα, θα ήθελε να γίνει μία από τις πολλές. «Θέλω να πιστεύω πως θέτω ένα προηγούμενο για κάποια που με παρακολουθεί, ότι έσπασα ένα εμπόδιο κι απέδειξα ότι μπορεί να το κάνει και κάποια άλλη. Ελπίζω πως κάποια άλλη θα σκεφτεί πως μπορεί κι εκείνη να τα καταφέρει και μάλιστα καλύτερα από εμένα, και να βγει εκεί έξω να προσπαθήσει».
ΠΗΓΗ: https://chronopoulos-gougis.com/
Φωτογραφίες από τον προσωπικό λογαριασμό της Ennis στο Instagram.
