Η πεζοπορία είναι μια δραστηριότητα προσβάσιμη σε όλους. Ειδικά φέτος, με την απειλή του κορωναϊού, πολλοί θα μπουν στον πειρασμό να αποφύγουν την πολυκοσμία στις παραλίες και να περπατήσουν στη φύση, ακόμη και να κάνουν κάμπινγκ, ώστε να αποφύγουν τον συνωστισμό και να βρεθούν στον καθαρό αέρα.
Αν θέλετε κι εσείς να περάσετε ένα μέρος των διακοπών σας με περπάτημα στη φύση, η Elizabeth Wright, παραολυμπιονίκης της κολύμβησης που χρησιμοποιεί τεχνητό πόδι κι έχει ατελή άνω άκρα, καταγράφει την εμπειρία της και σας προτρέπει να σεβαστείτε τα όριά σας και να προγραμματίσετε σωστά την εκδρομή σας, ώστε να την χαρείτε στο μέγιστο.
Η πρώτη μου μεγάλη πεζοπορία με προσθετικό πόδι
Η Elizabeth με τα χρώματα της Αυστραλίας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες
«Ο πόνος διέσχιζε την πλάτη μου καθώς πλησιάζαμε την κορυφή του λόφου, και τότε το συνειδητοποίηση: Αυτή η πεζοπορία θα ήταν λοιπόν για μένα μια νίκη, αλλά με κόστος.
Για μια ώρα ανεβαίναμε μια βραχώδη πλαγιά πνιγμένη στα αγριολούλουδα. Ήμουν αποφασισμένη να ολοκληρώσω την ανάβαση, και πράγματι κοντεύαμε στην κορυφή. Αλλά τώρα, ακόμη και με την υποστήριξη των φίλων μου, δεν ήξερα αν θα κατάφερνα την κατάβαση.
Γεννήθηκα με πρόβλημα στο πόδι και φοράω προσθετικό πόδι από πολύ μικρή. Είμαι παραολυμπιακή κολυμβήτρια, οπότε έχω περάσει την περισσότερη ενήλικη ζωή μου πιέζοντας τα σωματικά μου όρια στα άκρα. Αλλά τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για τις προκλήσεις που θα αντιμετώπιζα στην πεζοπορία.
Πόσο επιβαρύνει ένα τεχνητό κάτω άκρο;
Οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμη κι αν έχουν υποστεί ακρωτηριασμό, δεν κατανοούν την πίεση που ασκεί ένα τεχνητό κάτω άκρο στο σώμα. Πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι όποιος χρησιμοποιεί τεχνητό μέλος κάτω από το γόνατο χρειάζεται περίπου 30% περισσότερη ενέργεια από έναν αρτιμελή, για την ίδια απόσταση και το ίδιο έδαφος. Αν ο ακρωτηριασμός είναι πάνω από το γόνατο, ο αριθμός αυτός εκτινάσσεται ακόμη και στο 90% περίπου. Για να περπατήσω λοιπόν την ίδια απόσταση με ένα αρτιμελή φίλο, χρειάζομαι πολύ περισσότερη ενέργεια.
Αν και αυτό δεν αρκεί να με αποθαρρύνει από το να κάνω πεζοπορία, στην πραγματικότητα μου υπαγορεύει τον τρόπο που θα περπατήσω, πού θα πάω για πεζοπορία, και πόσο αυτή θα διαρκέσει.
Πεζοπορία με προσθετικό πόδι, ναι, αλλά με προετοιμασία
Όλοι εκτιμούμε τα σωματικά και ψυχικά οφέλη της άσκησης στη φύση. Το να πατήσεις μια κορυφή ή το να κάνεις μια μεγάλη απόσταση, σε κάνει να αισθάνεσαι μεγάλη ικανοποίηση, όσες φορές κι αν το κάνεις. Για όσους έχουμε υποστεί ακρωτηριασμό, για τις οικογένειες και τους φίλους μας, το να συμμετέχουμε όλοι μαζί σε μια περιπέτεια στη φύση είναι απόλυτα εφικτό. Απαιτεί όμως λίγο παραπάνω σχεδιασμό, και μια ειλικρινή αναγνώριση των ορίων και των αναγκών μας.
Ομιλήτρια TedX
Κατ’αρχήν, εάν πηγαίνετε σε κάποιο πάρκο ή οργανωμένο χώρο πεζοπορίας, ψάξτε στο διαδίκτυο πόσο προσβάσιμος είναι. Καλύτερα να αποφύγετε την εξερεύνηση στα βάθη της άγριας φύσης, τουλάχιστον στην αρχή. Αν υπάρχουν καθαρά μονοπάτια, θα μπορούν όλοι να απολαύσουν την διαδρομή στη φύση.
Προσπαθήστε να έχετε υπομονή και να χτίσετε την δύναμή σας σταδιακά, επιλέγονταςς μικρές πεζοπορίες στην αρχή, προσθέτοντας απόσταση συν τω χρόνω. Εγώ ξεκίνησα με μικρές αποστάσεις 1-2 μίλια, για να καταφέρω να κάνω 4 μίλια πεζοπορίας χωρίς διάλειμμα. Στη φάση αυτή, το να προτιμήσετε ένα οργανωμένο, προσβάσιμο μονοπάτι είναι καλό για να χτίσετε σιγά σιγά την αντοχή σας.
Κι όχι μόνο τη σωματική αντοχή, αλλά και την ψυχολογία σας. Μετά από πολλά χρόνια πεζοπορίας, ξέρω πια κάθε τακτική που με κάνει να νιώθω ασφαλής και δυνατή σε μια πεζοπορία. Πριν ξεκινήσω, αναζητώ πληροφορίες και οδηγούς στο διαδίκτυο, ώστε να βρω μονοπάτια και διαδρομές κατάλληλα για τις ικανότητες και την φυσική μου κατάσταση. Ξέρω τα όριά μου και τι πρέπει να αποφεύγω. Για παράδειγμα, οι βαθμίδες και τα σκαλοπάτια με δυσκολεύουν, οπότε αποφεύγω διαδρομές που τα περιλαμβάνουν. Έτσι ξεκινάω την εκδρομή με μεγαλήτερη αυτοπεποίθηση.
Η κατάβαση
Εκεί λοιπόν, κοντά στην κορυφή του λόφου, ο πόνος στην πλάτη με έκανε να μορφάζω. Μια φίλη μου με ρώτησε αν ένιωθα καλά.
‘Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να κατεβώ το λόφο’, της απάντησα. Ένας άλλος φίλος μου είπε πως θα με έπαιρνε καβάλα στην πλάτη, αν κουραζόμουν. Αυτό με έκανε να γελάσω και του απάντησα πως θα προσπαθούσα να τα καταφέρω μόνη μου.
Και πράγματι κατάφερα να ολοκληρώσω την κατάβαση των 4 μιλίων, αν και όχι όπως το φανταζόμουν αρχικά. Ο τελευταίος λόφος πριν φτάσουμε στο αυτοκίνητο ήταν τόσο απότομος, που δεν αρκούσε να ρίχνω το βάρος στο μπαστούνι μου. Στηρίχθηκα τελικά στον φίλο μου, με όλο μου το βάρος. Όταν φτάσαμε κάτω, ήταν μεγάλη ανακούφιση που κάθισα επιτέλους.
Όσο δύσκολη κι αν ήταν η μέρα, ένιωσα τελικά μεγάλη ικανοποίηση. Γιατί κατάλαβα ότι με λίγο καλύτερη προετοιμασία και λίγο λιγότερο απαιτητικούς στόχους, η φύση είναι εκεί σε όλο της το μεγαλείο και με περιμένει.»
H Elizabeth Wright είναι παρα-αθλήτρια, συγγραφέας ενός βιβλίου για την αναπηρία, και ομιλήτρια σε θέματα διαφορετικότητας.
