“Perfettamente Imperfetta”, ή «Τέλεια Ατελής» είναι η φράση στο τατουάζ της Ambra Sabatini. Την είδαμε πρόσφατα στους Παραολυμπιακούς του Τόκυο να τερματίζει γελώντας και να κατακτά το χρυσό και το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα.
Αλλαγή πορείας μετά από ένα δραματικό ατύχημα
Η Ambra θα γίνει 20 ετών τον προσεχή Ιανουάριο. Τόσο νέα και τόσο γεμάτη δύναμη! Δύναμη και επιμονή που πηγάζουν από το γεγονός πως επέζησε από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, καθώς πήγαινε με τον πατέρα της για προπόνηση, στις 5 Ιουνίου 2019. Ένα φορτηγό έπεσε πάνω στο σκούτερ όπου επέβαιναν οι δυο τους. Οι πυροσβέστες που την μετέφεραν στο νοσοκομείο μπόρεσαν να σταματήσουν την αιμορραγία από την οποία κινδύνευε η ζωή της. Ωστόσο οι γιατροί δεν μπόρεσαν να σώσουν το πόδι της.
Η επόμενη περίοδος ήταν περίοδος πένθους. Πένθος για το σώμα της, που δεν ήταν πια αυτό που γνώριζε, αλλά και πένθος για την αθλητική της δραστηριότητα, καθώς η Ambra ήταν πολλά υποσχόμενη δρομέας μεσαίων αποστάσεων. Από παιδί εξάλλου ήταν πολύ αθλητική: έπαιζε βόλεϋ κι έκανε πατινάζ από μικρή. 12 ετών γοητεύτηκε οριστικά από τον στίβο.
Κι έπειτα, ήρθε η μέρα που δεν μπορούσε πια να κάνει αυτό που αγαπούσε, ή να γίνει αυτή που ήθελε να είναι. Η Ambra ωστόσο κατάλαβε σύντομα πως το να διακόψει το τρέξιμο δεν ήταν επιλογή για εκείνην. Τι μπορείς να κάνεις όταν στερείσαι κάτι που είναι τόσο σημαντικό στη ζωή σου; Αρχίζεις να σκέφτεσαι μια νέα διαδρομή και να σχεδιάζεις ένα εναλλακτικό μέλλον. Καθώς το συνειδητοποίησε αυτό, η Ambra αναστήθηκε, λυτρώθηκε και κέρδισε. Άρχισε ξανά τις προπονήσεις, αυτή τη φορά σε μικρότερες αποστάσεις, κι έβαλε στόχο τους Παραολυμπιακούς αγώνες.
Τρέχοντας με προσθετικό πόδι
Στον αποφασιστικό τόνο της φωνής της, είναι εμφανής η επίγνωση όσων έχουν εκπαιδεύσει με συνέπεια το σώμα τους και ξέρουν πώς αυτό συνεργάζεται με το προσθετικό τους άκρο. «Πρέπει να είσαι, κατά κάποιο τρόπο, θαρραλέος όταν αλλάζεις προσθετικό άκρο, απαιτεί μια περίοδο προσαρμογής», εξηγεί η Ambra.
Δεν μιλάει για το προσθετικό της πόδισαν κάτι ξένο. Με τον καιρό και με την προπόνηση έγινε μέρος του εαυτού της, μια προέκταση που της επέτρεψε ξανά να περπατήσει, να χορέψει, και, κυρίως, να τρέξει. Η Ambra αγαπούσε πάντα την αίσθηση ελευθερίας που δίνει το ταρτάν κάτω από τα πόδια του αθλητή, η έκρηξη αδρεναλίνης που την κάνει να ξεχνά την καταπόνηση στους μύες και την ένταση στους ώμους της.
«Αυτές οι αισθήσεις έχουν παραμείνει αναλλοίωτες και μετά το ατύχημα», λέει η Ambra. «Χρειάστηκε βέβαια λίγος χρόνος για να ανακτήσω την ίδια ελευθερία κινήσεων που είχα πριν, γιατί τα αρχικά βήματα, ή μάλλον οι προσπάθειες, μοιάζουν περισσότερο σαν να κουτσαίνεις παρά σαν να τρέχεις. Σιγά σιγά έφτασα εδώ που είμαι τώρα».
Παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα
4 Σεπτεμβρίου 2021: Η Ambra Sabatini περνά πρώτη τη γραμμή του τερματισμού με απίστευτο χρόνο 14’11 και σημειώνει νέο παγκόσμιο ρεκόρ απόστασης.
Για την Ambra, το Τόκιο ήταν ένα όνειρο. Η ατμόσφαιρα των Αγώνων υπήρξε μαγική για εκείνη. Μαγικό βρήκε και το γεγονός ότι για μια φορά τόσοι πολλοί αθλητές με διάφορες αναπηρίες, συγκεντρώνονται σε ένα μέρος για να αγωνιστούν σε τόσα πολλά αθλήματα.
«Μου αρέσει ο αγώνας που πρέπει να βασίζεσαι μόνο στη δύναμή σου: το αποτέλεσμα του αγώνα εξαρτάται αποκλειστικά από σένα.» Αναγνωρίζει πως η συνεργασία με τον προπονητή και τους τεχνικούς είναι μια ομαδική προσπάθεια, όμως τη στιγμή του αγώνα είναι μόνη, σε ένα τεστ με τον εαυτό της. Οι επευφημίες των γονιών της, του δίδυμου αδερφού της και του φίλου της Αλεσάντρο, ωστόσο, τη στηρίζουν και ωθούν τις φιλοδοξίες της.
Παρακολουθώντας το βίντεο με το εκπληκτικό της Ολυμπιακό κατόρθωμα, την φαντάζεται κανείς μπροστά στον καθρέφτη, μόλις δύο χρόνια νωρίτερα, να κοιτάζει το νέο σώμα με το οποίο έπρεπε ακόμα να εξοικειωθεί, αλλά που θα συνέχιζε να αλλάζει και να μεγαλώνει μαζί της. Δεν εκπλήσσει λοιπόν η εμπιστοσύνη στη φωνή της όταν εκμυστηρεύεται: «Περίμενα αυτό το αποτέλεσμα, εννοώ το χρυσό μετάλλιο. Ακόμα κι αν κάθε αγώνας είναι πάντα απρόβλεπτος». Η ζωή είναι επίσης απρόβλεπτη, η Ambra το ξέρει καλά και αντεπιτίθεται δυναμικά.
Διπλή πρόκληση
Αν και πολύ νέα, η Ambra έχει ζήσει πολλά, με ένταση και ταχύτητα, και μάλλον δεν έχει σκοπό να επιβραδύνει.
Αποφοίτησε από το σχολείο μόλις το περασμένο καλοκαίρι. «Μέχρι στιγμής», λέει γελώντας, «η συμφιλίωση της ζωής της αθλήτριας και της μαθήτριας ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Προετοιμαζόμουν ταυτόχρονα για να αποφοιτήσω και να αποχαιρετίσω τη ζωή της μαθήτριας, και για να λάβω μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, μια ευκαιρία που έρχεται κάθε τέσσερα χρόνια. Ήταν μεγάλη πρόκληση».
Επιστρέφοντας από το Τόκιο, έρχεται η ώρα που η Ambra θα αναλάβει μια νέα διπλή πρόκληση: εκείνη των σπουδών παράλληλα με τον πρωταθλητισμό.
Ετοιμάζεται να αποχαιρετίσει την Τοσκάνη, όπου μεγάλωσε. Η επαρχία δεν της φαίνεται πια αρκετή, σαν να την περιορίζει. Το Porto Ercole όπου ζει – “ένα όμορφο μέρος”– δεν έχει στίβο και ο πιο κοντινός είναι 50 χιλιόμετρα μακριά. «Γράφτηκα στο Πανεπιστήμιο στις Επιστήμες της Επικοινωνίας, στη Ρώμη. Η Ρώμη θα μου δώσει την ευκαιρία να αφοσιωθώ στον στίβο», λέει με κάποια ανησυχία μπροστά στις προκλήσεις της ενηλικίωσης. Ωστόσο δεν φοβάται να αφήσει τα μέρη και τους ανθρώπους που την έχουν δει να μεγαλώνει, να αλλάζει σώμα, να αναζητά μια νέα πορεία και να κερδίζει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Ανυπομονεί να βρει ένα νέο σκηνικό γιατί, τελικά, αυτό σημαίνει επίσης να μεγαλώνεις.
Καλή τύχη λοιπόν, Άμπερ.
