Η ιστορία της Niu Yu – Όπως την διηγήθηκε στην Vogue Κίνας
Την πρώτη φορά που αφαίρεσα το περίβλημα του προσθετικού μου από το πόδι μου, ήμουν τόσο τρομοκρατημένη που έτρεμε όλο μου το σώμα, ίδρωναν οι παλάμες μου. Άκουγα τον χτύπο της καρδιάς μου στα αυτιά μου και ένιωθα ότι όλος ο κόσμος με κοιτούσε επίμονα. Θα με κοίταζαν; Θα ψιθύριζαν πίσω από την πλάτη μου; Και κυρίως: Τι θα έλεγαν τα παιδιά; Τα παιδιά είναι ειλικρινή—μερικές φορές με τον πιο βάναυσο τρόπο.
Εκείνη τη στιγμή, με πλημμύρισαν οι αναμνήσεις. Θυμήθηκα ότι ήμουν θαμμένη κάτω από τα ερείπια του σεισμού για τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Θυμήθηκα ότι άντεξα πάνω από τριάντα επεμβάσεις και πονούσα τόσο πολύ που δεν ήξερα αν ήμουν ζωντανή ή ήδη νεκρή. Θυμήθηκα ότι ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, κοιτώντας το ταβάνι, αλλά έβλεπα μόνο σκοτάδι. Ήμουν μόλις 11 ετών τότε και δεν είχα ιδέα τι είναι το προσθετικό πόδι, πόσο μάλλον τι θα σήμαινε για τη ζωή μου το να φοράω ένα. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι είχα χάσει ένα πόδι και ότι υπήρχαν ορισμένες δραστηριότητες που δεν θα μπορούσα να κάνω ξανά. Δεν θα μπορούσα να τρέξω ξανά.
Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να το πάρω απόφαση: ο ακρωτηριασμός δεν ήταν απλώς μια «ταλαιπωρία». Όλη μου η ζωή ήταν αμετάκλητα διαφορετική. Εγώ ήμουν πια διαφορετική.
Οι άλλοι μπορούσαν να τρέξουν, να χορέψουν, να φορέσουν όμορφες φούστες. Για μένα, η αίσθηση των μαλλιών μου να χτυπούν γύρω από το πρόσωπό μου καθώς έτρεχα δεν ήταν παρά μια μακρινή παιδική ανάμνηση. Πέρασα ένα μεγάλο μέρος εκείνης της περιόδου της ζωής μου νιώθοντας φόβο. Ήθελα να γίνω ένα «κανονικό» κορίτσι, αλλά μου φαινόταν αδύνατο. Φορούσα λοιπόν ένα φαρδύ παντελόνι και καθόμουν στο πίσω μέρος της τάξης, κάνοντας ό,τι μπορούσα για να κρυφτώ. Μέχρι να κλείσω τα 21, δεν φορούσα ποτέ κολάν, σορτς ή φούστες. Αλλά μια μέρα, ο πατέρας μου, παρατηρώντας πόσο είχα απομακρυνθεί από τον αληθινό μου εαυτό, με κάθισε κάτω και μου είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ: «Αν θέλεις να ζήσεις μια καλή ζωή, πρέπει να προσπαθήσεις να μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με έναν «κανονικό» άτομο, αλλά να αποδεχτείς το σώμα σου όπως είναι».
Χάρη στην υποστήριξη όσων με βοήθησαν να διατηρήσω την αίσθηση της αξιοπρέπειάς μου όταν νόμιζα πως άγγιζα πάτο, το πόδι μου έγινε σύντομα παράσημο τιμής. Άρχισα να το βλέπω ως σύμβολο της θέλησής μου να ζήσω με απόλυτη αποφασιστικότητα. Είναι απόδειξη των αμέτρητων φορών που έχω πολεμήσει, και έχω πέσει και σηκώθηκα ξανά. Λοιπόν, γιατί να το κρύβω όταν δεν υπάρχει τίποτα να κρύψω;
Η αυτοπεποίθησή μου αυξήθηκε όταν αποφάσισα να γίνω εθελόντρια σε ένα πρόγραμμα διδασκαλίας στο Θιβέτ. Εκεί είδα μερικά από τα πιο μαγευτικά, χρυσά ηλιοβασιλέματα που έχω δει ποτέ. Στόλισα το τεχνητό μου πόδι με αυτοκόλλητα Cyberpunk. Άρχισα να τρέχω ξανά—και μάλιστα γράφτηκα σε μαραθώνιους, αν και πάντα τερμάτιζα τελευταία. Ασχολήθηκα και με τη φωτογραφία, η οποία μου έδωσε έναν τρόπο να καταγράψω τα πρόσωπα των ανθρώπων που συνάντησα στα ταξίδια μου, κανένας από τους οποίους δεν έδωσε ποτέ την ίδια, τυπική απάντηση όταν τον ρωτούσα: «Τι είναι όμορφο;» Το 2018, στα 21α γενέθλιά μου σύμφωνα με το σεληνιακό ημερολόγιο, έτρεξα τον ημιμαραθώνιο του Wenchuan. Εκείνη ήταν η μέρα που συμβιβάστηκα πραγματικά με τον εαυτό μου. Τράβηξα το εξωτερικό κάλυμμα του προσθετικού μου ποδιού, αποκαλύπτοντας τον εσωτερικό μεταλλικό πυλώνα του, και δεν το έχω ξανατοποθετήσει από τότε. Το πόδι μου είναι τόσο cool!
Ακόμα κι έτσι, όταν μια μάρκα αθλητικών ειδών με ρώτησε αν θα περπατούσα στο σόου της στην πασαρέλα στην Εβδομάδα Μόδας της Σαγκάης τον περασμένο Οκτώβριο, χρειάστηκε να το συζητήσω με τον εαυτό μου για ένα λεπτό. Μια μάρκα αθλητικών ρούχων, καταρχήν, δεν φαινόταν να ταιριάζει σ’αυτό που είμαι. Ωστόσο μου είπαν κάτι που με άγγιξε πραγματικά: «Ο αθλητισμός, πάνω απ’όλα, έχει να κάνει με τη νοοτροπία και το κίνητρο».
Πάντα μου άρεσε ο αθλητισμός από τότε που ήμουν παιδί. Για να αποτρέψω τη μυϊκή ατροφία, εξακολουθώ να κολυμπάω, να προπονούμαι στην πυγμαχία και να παίζω πινγκ-πονγκ. Αν η αναπηρία δεν εμπόδισε την αγάπη μου για τον αθλητισμό, γιατί να με εμποδίσει να περπατήσω στην πασαρέλα της Εβδομάδας Μόδας της Σαγκάης;
Δεν είχα λάβει ποτέ επίσημη εκπαίδευση στο μόντελινγκ, οπότε ήμουν λίγο νευρική όταν βγήκα στην πασαρέλα με το προσθετικό μου πόδι. Εκείνο το πρώτο λεπτό ξέχασα εντελώς να κουνήσω τα χέρια μου. Ήμουν σαν ελάφι που τυφλώθηκε από τους προβολείς. Μετά θυμήθηκα ένα μήνυμα που είχα λάβει από μια θαυμάστρια. Μου είχε πει ότι το όνειρό της ήταν να γίνει μοντέλο, αλλά επειδή ήταν ακρωτηριασμένη, ένιωθε πως ήταν αδύνατο. Είχε δει πολλά μοντέλα με ειδικές ανάγκες να περπατούν σε επιδείξεις μόδας στο εξωτερικό, αλλά δεν είχε δει ποτέ κανένα στην Κίνα.
Καθώς έκανα ένα βήμα μπροστά, άκουσα μια φωνή από το κοινό, “Ουάου! Είναι απίστευτη.” Άκουγα την φράση αυτή ξανά και ξανά στο κεφάλι μου και ξαφνικά ένιωσα πολύ δυνατή: στεκόμουν σ’αυτόν τον διάδρομο, όχι μόνο ως ο εαυτός μου, αλλά ως κάποια που αντιπροσώπευε όλους όσους είναι σαν εμένα. Το έκανα για αυτούς—όχι γιατί ήθελα να φαίνομαι τέλεια, αλλά για να νιώσουν ορατοί, γιατί επιτέλους κι εγώ αισθανόμουν ορατή.
