H Elayna Alexandra είναι life coach και συγγραφέας η οποία, μετά από πολλά χρόνια αναπηρίας, επέλεξε να προχωρήσει με ακρωτηριασμό του αριστερού πουδιού της, με σκοπό να χρησιμοποιεί τεχνητό κάτω άκρο. Η πορεία αυτή δεν υπήρξε τόσο “απλή” όσο την είχε φανταστεί. Ωστόσο η Elayna δεν έχασε την μαχητικότητά της. Μπορείτε να την ακολουθήσετε στο Instagram στο @elaynaalexandra. Το παρακάτω κείμενο είναι ελεύθερη απόδοση δικού της κειμένου, που μπορείτε να διαβάσετε στα αγγλικά εδώ.
“Καθώς εκπαιδευόμουν για να γίνω πρέσβειρα για την Amputee Coalition, αναρωτήθηκα πώς θα τα κατάφερνα σε αυτόν τον ρόλο. Δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις για τον χώρο της πολιτικής, αλλά ήθελα να επηρεάσω το σύστημα και να συμβάλω σε μια ουσιαστική αλλαγή. Και ποιος θα μπορούσε να είναι καλύτερος «συνήγορος» των ατόμων με αναπηρία, από κάποιον που ξέρει στο πετσί του τι είναι η αναπηρία;
Όταν σκεφτόμαστε την ευαισθητοποίηση του κόσμου, συχνά σκεφτόμαστε εντός των στενών πλαισίων του ακτιβισμού και της προσπάθειας να επηρεάσουμε το νομοθετικό πλαίσιο. Όμως μπορεί κανείς να είναι συνήγορος των ατόμων με αναπηρία με πολύ περισσότερους τρόπους. Στην πραγματικότητα, κάθε φορά που διηγείστε την ιστορία σας σε κάποια οργάνωση ή κάθε φορά που ζητάτε μια διαφορετική θέση στο αεροπλάνο για να χωρέσει το προσθετικό σας πόδι, η φωνή και η ιστορία σας έχουν δύναμη.
Συχνά νιώθουμε πως είναι καλύτερο να σιωπούμε. Κι όμως, αν δεν μπορούμε να βρούμε το θάρρος να πούμε τις ιστορίες μας, στερούμε από τον κόσμο κάτι πραγματικά πολύτιμο.
Ως νέα που υπέφερε από μια σπάνια συγγενή ασθένεια των οστών, το να μάθω να είμαι ο συνήγορος του εαυτού μου ήταν ένα μάθημα ζωής που συνεχίζεται ακόμη. Μόλις πέρσι άρχισα να αποδέχομαι με υπερηφάνεια την ταυτότητα της αναπηρίας και του ακρωτηριασμού. Παλαιότερα, εξίσωνα την αναπηρία με τους περιορισμούς. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως μπορώ να ζω μια αξιόλογη ζωή χωρίς να μπορώ να κάνω τα πράγματα όπως οι περισσότεροι άλλοι άνθρωποι. Κάποια στιγμή όμως κάτι άλλαξε μέσα μου κι άρχισα να αντιλαμβάνομαι την αναπηρία μου ως υπερδύναμη—αυτό που με κάνει μοναδική, δυνατή και υπέροχη. Τώρα βλέπω την ιστορία μου ως ένα εργαλείο για να παρακινήσω, να ενθαρρύνω και να αποδείξω στους άλλος πόσο σημαντικό είναι να αποδέχεσαι περήφανα αυτό που είσαι.
Σε αυτή την ψυχολογική κατάσταση, πρόσφατα αποφάσισα να επισκεφτώ το δημοτικό σχολείο των παιδιών μου για να μοιραστώ την εμπειρία μου με τους συμμαθητές τους. Ήθελα να τους δείξω πως πρέπει να γιορτάζουν τις διαφορές που κάνουν τον καθένα μας μοναδικό.
Ήταν απίστευτα δυνατό να σταθώ μπροστά στα παιδιά και να τους επιτρέψω να αφήσουν την περιέργειά τους ελεύθερη. Κάθισαν με γοητευτική προσοχή και έκαναν τόσες ερωτήσεις, καμιά φορά ακόμη και αστείες, όπως: «Αφού δεν νιώθεις το πόδι σου, πώς μπορείς να περπατάς;» «Πόσο καιρό σου πήρε για να μάθεις να τρέχεις με προσθετικό πόδι;» «Πόσο γρήγορα μπορείς να τρέξεις;» «Πονάει;» «Γεννήθηκες με προσθετικό πόδι;»
Τους μίλησα λοιπόν για τα δικά μου παιδικά χρόνια, όταν δεχόμουν bullying, με αποτέλεσμα μην κάνω ποτέ φίλους, κάτι που είχε τρομερή επίδραση στην ψυχική μου υγεία. Πριν από το τέλος της ομιλίας μου, πολλά από αυτά τα υπέροχα παιδιά μου είπαν πως θα ήταν οι νέοι μου φίλοι—αλλά το πιο σημαντικό ήταν πως τα είδα να σκέφτονται τους δικούς τους φίλους διαφορετικά, λαμβάνοντας υπόψη εκείνα τα παιδιά που συχνά δεν τα παίζει κανείς.
Αυτό για μένα είναι αλλαγή. Αυτό είναι να είσαι ο συνήγορος του εαυτού σου.
Ήθελα τα παιδιά να δουν ότι δεν χρειάζεται να κρύβονται γι’ αυτό που είναι. Αντίθετα, πρέπει να προχωρούν με τόλμη, όπως είναι το καθένα. Εάν μπορούμε να επηρεάσουμε την αλλαγή σε αυτό το επίπεδο, τότε το μέλλον θα είναι πιο φωτεινό. Αυτά τα παιδιά μεγαλώνοντας μπορεί να βοηθήσουν στην δημιουργία καλύτερων υποδομών, να γίνουν μηχανικοί και να φτιάξουν καλύτερο εξοπλισμό, να απαιτήσουν νομοθεσία που βελτιώνει τη ζωή των ατόμων με αναπηρία.
Βεβαίως έχουμε πολύ δρόμο, αλλά μερικές φορές πρέπει να πηγαίνουμε με τη φορά του ρεύματος, όσο κι ενάντια στο ρεύμα. Η ευαισθητοποίηση σχετικά με την αναπηρία και η υπεράσπιση των ατόμων με αναπηρία δεν μπορεί να γίνεται μόνο προς μία κατεύθυνση, αντίθετα απαιτεί μια πολύπλευρη προσέγγιση. Επομένως, όποτε έχετε κοινό, κι όποια αντίδραση κι αν συναντάτε, μιλήστε, υποστηρίξτε τον εαυτό σας και τη διαφορετικότητα. Μια από τις αγαπημένες μου φράσεις είναι «Ξεκίνα από εκεί που είσαι και ξεκίνα με αυτό που έχεις». Το πιο σημαντικό είναι να ξεκινήσεις.
Η ομιλία μου στο σχολείο των παιδιών μου ήταν επίσης μια πράξη φροντίδας στον νεότερο εαυτό μου – τον εαυτό μου που δεν ένιωθε υπερηφάνεια για την αναπηρία του, το κορίτσι που έκλαιγε μόνο του κάθε βράδυ επειδή κανείς δεν το ήθελε στην ομάδα του στη γυμναστική στο σχολείο. Στο όνομα αυτού του κοριτσιού, προσκάλεσα αυτά τα νεαρά μυαλά να εξετάσουν τον αντίκτυπο που έχει η συμπεριφορά τους στους άλλους, να σκεφτούν την πορεία κάποιου άλλου ανθρώπου δίπλα τους.
Μαζί μπορούμε να οικοδομήσουμε έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό απαιτεί να φροντίζουμε τον εαυτό μας στην πορεία, γιατί μερικές φορές τα πράγματα είναι δύσκολα. Αξίζει τον κόπο όμως. Η ιστορίες μας, η φωνή μας, η υπεράσπιση αυτού που είμαστε, όποια κι αν είναι η αντίδραση, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μας.”
