“Όταν έχασα το χέρι μου, παράτησα τη ζωή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μισούσα αυτό που ήμουν και μισούσα την εμφάνισή μου, αλλά πιστεύω ότι όλοι περνούν από εκεί κάποια στιγμή. Συνειδητοποίησα ότι είχα δημιουργήσει ένα ψεύτικο αφήγημα για τον εαυτό μου και τους άλλους. Με απλά λόγια, όλοι μπορούμε να καταφέρουμε ότι θέλουμε μόλις καταλάβουμε ότι τα σκατά στο μυαλό μας είναι ακριβώς αυτό – σκατά! Και έτσι, αν πέσουμε, θα εξακολουθούμε να γινόμαστε σπουδαίοι αρκεί να βρούμε μια μικρή ευκαιρία ή ένα άνθρωπο να πιστεύει σε εμάς.”
Η ιστορία του Willie Stewart, τριαθλητή, μαραθωνοδρόμου, αθλητή αντοχής
Το 1980, ένα ατύχημα στο εργοτάξιο είχε ως αποτέλεσμα το αριστερό χέρι του Willie να πάθει εξάρθρωση. Καθώς ήταν ώρα αιχμής, ο Willie χρειάστηκε να τρέξει μισό χιλιόμετρο με τα πόδια ως το νοσοκομείο ενώ προσπαθούσε να κρατήσει τους δικέφαλους μύες του με το γερό του χέρι. Λίγα μόλις χρόνια αργότερα, ο πρώην πρωταθλητής πάλης έγινε αρχηγός της Λέσχης Ράγκμπυ της Ουάσινγτον και μετέτρεψε αυτή την εμπειρία σε καταλύτη που τον εκτόξευσε στον κόσμο των ακραίων αθλημάτων και των αθλημάτων αντοχής.
Το αθλητικό βιογραφικό του Willie περιλαμβάνει μια νίκη στο Catalina Marathon, την ολοκλήρωση των παγκόσμιων πρωταθλημάτων IRONMAN και Xterra και την κατάκτηση ενός παραολυμπιακού μεταλλίου στο σκι αντοχής. Ο Willie είναι επίσης 15 φορές νικητής και κάτοχος ρεκόρ στο Escape from Alcatraz Triathlon, 10 φορές τερματιστής στο Leadville 100 Mountain Bike, δύο φορές τερματιστής της ομάδας αντοχής HURT (Hawaii Ultra Running Team) 100 μιλίων στη Χονολουλού και έχει κάνει καγιάκ στο Γκραν Κάνυον με το ένα χέρι.
Μεγαλωμένος σε μια πολύ μεγάλη ιρλανδο-καθολική οικογένεια, έβρισκε από μικρός παρηγοριά και αξία στον αθλητισμό. Στο γυμνάσιο έπαιζε ποδόσφαιρο και ράγκμπι, αλλά εκεί που ήταν πραγματικά καλός ήταν στην πάλη, όπου αναδείχτηκε πρωταθλητής σε ολόκληρη την πολιτεία του.
Το καλοκαίρι μετά την αποφοίτησή του, έχασε το χέρι μου. Μαζί με το χέρι του, έχασε και την προσωπική του ταυτότητα, έτσι όπως την αντιλαμβανόταν. Αυτό που τον ώθησε ήταν ο θυμός! Του επέτρεψε να νικήσει τους φόβους του και να επιστρέψει στον αθλητισμό. Πέρασε 10 χρόνια στο γήπεδο ράγκμπι και υπήρξε αρχηγός της Washington Rugby Football Club.
Όταν αποκλείστηκε από τη γραμμή εκκίνησης του αγώνα ορεινής ποδηλασίας Leadville 100, σκέφτηκε ότι ένα άτομο με αναπηρία δεν θα μπορούσε ποτέ να τον τερματίσει. Τώρα τον έχει πλέον τερματίσει 10 φορές, ενώ είναι τέσσερις φορές νικητής του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος IRONMAN στο Kona!
«Ο κατάλογος αυτών των αθλητικών επιτευγμάτων είναι μακρύς και βαρετός, αν και είμαι περήφανος που λέω ότι έχω κάνει σόλο καγιάκ στο Grand Canyon και έχω τρέξει μερικούς από τους πιο δύσκολους αγώνες στον κόσμο. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι αυτά τα γεγονότα δεν με κάνουν ξεχωριστό. Σίγουρα, είχα θάρρος και αποφασιστικότητα, αλλά είχα και πολλές απίστευτες ευκαιρίες και εκμεταλλεύτηκα κάθε μία από αυτές.»
Ο Willie ξεπέρασε το αίσθημα θυμού και αδικίας που είχε και πάλι μέσω του αθλητισμού. Στην πορεία, αναθεώρησε εντελώς τις αντιλήψεις του για το «ποιος είναι καλός αθλητής». Κατάλαβε πως οι αθλητές με αναπηρία ήταν από τους πιο μαχητικούς ανθρώπους που είχε γνωρίσει.
Το μυστικό της επιτυχίας
«Έχω κάνει πολλά λάθη, αλλά πάντα με οδηγούσαν να δουλέψω σκληρότερα. Ήμουν η προσωποποίηση της ντροπής σε όλα τα αθλήματα. Ήμουν πάντα τελευταίος στην αρχή, αλλά δεν τα παράτησα ποτέ.» Ο Willie θυμάται πώς πέρασε από το νοκ-άουτ σε 14΄΄ στο να γίνει πρωταθλητής πάλης. Πώς έγινε κούριερ με ποδήλατο με ένα χέρι για να βγάζει τα προς το ζειν, παρόλο που τον πρώτο μήνα βρισκόταν ανάσκελα στο έδαφος πιο συχνά παρά πάνω στη σέλα. Πώς έγινε αρχηγός στο ράγκπυ με ένα χέρι, ενώ όσο είχε τα δυο του χέρια όλο έχανε τη μπάλα. Θυμάται επίσης τα πρώτα του 5 χιλιόμετρα ως δρομέας, όπου τερμάτισε τελευταίος. Δέκα χρόνια αργότερα, τερμάτιζε πρώτος σε μαραθώνιο. Το ίδιο όταν ξεκίνησε το τρίαθλο – δεν μπορούσε να κολυμπήσει ούτε στην πισίνα. Όμως έναν χρόνο αργότερα βρισκόταν στο Kona, στη γραμμή εκκίνησης του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος IRONMAN και τερμάτισε σε 10 ώρες και 52 λεπτά.
Έτσι σήμερα, η συμβουλή του σε κάθε νέο που φιλοδοξεί να ακολουθήσει τα βήματά του, είναι να μην αφήνει τίποτα να τον πτοεί, ούτε την αποτυχία. «Να παίρνεις πάντα μεγάλα ρίσκα και απλώς να συνεχίζεις να πιέζεις. Το έχεις μέσα σου.»
Θυμάται επίσης τη συμβουλή της μητέρας του, που πίστευε πως η αξία του ανθρώπου φαίνεται όταν πρέπει να λειτουργήσει υπό πίεση. Ψυχραιμία, εστίαση και αποφασιστικότητα είναι τα πιο σημαντικά πράγματα για να βγαίνει νικητής στη ζωή. «Η ζωή, γενικά, είναι θέμα αντιμετώπισης όσων συμβαίνουν και σε πάνε πίσω, χωρίς να πανικοβάλλεσαι. Χτύπα τα χέρια σου δυο φορές και κυνήγα το. Θα σε χειροκροτήσουν όταν πατήσεις τη γραμμή του τερματισμού κι εσύ θα νιώθεις περήφανος που δεν είσαι στον καναπέ».
Η CAF – Challengeed Athletes Foundation
Ο Willie είναι ενεργό μέλος της CAF, την οποία ίδρυσε ένας παλιός μαθητής του από το Μπέκενριτζ. Θεωρεί πως η ενασχόλησή του με τον αθλητισμό για άτομα με αναπηρία είναι από τα πιο συναρπαστικά πράγματα της ζωής του. Είναι ιδιαίτερα περήφανος για τον ρόλο του ως μέντορα και για την διοργάνωση αθλητικών εκδηλώσεων για άτομα με αναπηρία και θεωρεί πως ο αθλητισμός συμβάλει δυναμικά στην καλύτερη ένταξη των ατόμων αυτών στην κοινωνία.
«Σήμερα υπάρχουν τόσοι πολλοί νέοι με αναπηρία που είναι πολύ καλύτεροι από εμένα και αυτό με κάνει πραγματικά περήφανο. Τα άτομα με αναπηρία είναι συχνά τα πιο ικανά άτομα που έχω γνωρίσει ποτέ. Το λυπηρό για μένα είναι ότι η κοινωνία μερικές φορές εγκαταλείπει τα άτομα με αναπηρία πολύ γρήγορα. Πιστεύω ότι η ευκαιρία να ασχοληθείς με κάθε είδους άθλημα σε κάνει να νιώθεις ολοκληρωμένος και μέλος της μεγάλης ομάδας. Όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου με κάποιο τρόπο και ο αθλητισμός σε οποιοδήποτε επίπεδο μας δίνει την ευκαιρία για μια ευτυχισμένη και γεμάτη ζωή.»
Ο Willie πιστεύει πως είναι σημαντικό ιστορίες σαν τη δική του να λέγονται και να ακούγονται. «Δεν λέμε την ιστορία μας για να μας λυπηθούν. Τις λέμε γιατί είναι ιστορίες γεμάτες δύναμη. Σας παρακαλώ μην με λυπάστε, εμένα και τις αδελφές και τους αδελφούς μου. Ελπίζω πως οι ιστορίες τους θα σας εμπνεύσουν όπως ενέπνευσαν κι εμένα».
Απόδοση από συνέντευξη του Willie Stewart στον Parveen Panwar. ΠΗΓΗ: https://medium.com/
