Κείμενο της Nancy Harris
“Ήμουν μια ντροπαλή, δραστήρια μα εσωστρεφής έφηβη, καλή στον αθλητισμό και με μεγάλη αγάπη για τον χορό. Δεν ήμουν ποτέ ικανοποιημένη από την εμφάνισή μου και η αυτοπεποίθησή μου για το σώμα μου ήταν μηδενική, παρόλο που ήταν αθλητικό και υγιές. Ο αθλητισμός έδωσε διέξοδο στην ανταγωνιστικότητα που ένιωθα και μου έμαθε τη συνεργασία, τους κανόνες και τα όρια. Ξεσπούσα τον θυμό και το άγχος μου, ενώ ο χορός με έκανε να νιώθω ελεύθερη.
Το να γίνω καθηγήτρια γυμναστικής φαινόταν μια φυσική επιλογή, αφού μου άρεσε να βοηθώ τους άλλους και να τους κάνω χαρούμενους. Ενθάρρυνα τους μαθητές μου να χρησιμοποιούν τον αθλητισμό και τη γυμναστική για να εκφράζονται – να νιώθουν τον ρυθμό, να χαίρονται την έκρηξη αδρεναλίνης και να διοχετεύουν τα συναισθήματά τους μέσα από τη σωματική δραστηριότητα.
Κάπως έτσι έφτασα στα 30, και τότε έπαθα ένα ατύχημα και χρειάστηκε να με ακρωτηριάσουν πάνω από το γόνατο. Ένιωθα κολλημένη και κενή. Έπεσα με τα μούτρα στην προσπάθεια να γίνω η καλύτερη μητέρα που θα μπορούσα, έκανα τα παιδιά μου κι έμαθα να περπατώ ξανά και να μεγαλώνω μαζί τους.
Δεν υπήρχε κάποιος με αναπηρία να λειτουργήσει σαν πρότυπο για μένα, εκείνη την εποχή, και ένιωθα πολύ μόνη και χαμένη. Το σώμα μου άλλαζε διαρκώς μορφή, με δύο εγκυμοσύνες, και όταν περπατούσα με το προσθετικό μου πόδι ένιωθα άβολα – ήταν απογοητευτικό. Προσπαθούσα να το κρύβω πάση θυσία, φορούσα μόνο μακριά, φαρδιά ρούχα και μισούσα το σώμα μου.
Με τα χρόνια έμαθα να είμαι γονιός και για τον εαυτό μου. Καθώς μάθαινα στα παιδιά μου να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους, να είναι ευγενή και να συμμερίζονται τα συναισθήματα των άλλων, συνειδητοποίησα πως πρώτη εγώ έπρεπε να εφαρμόσω αυτά που τους μάθαινα. Η απώλεια του ποδιού μου με είχε βυθίσει στο πένθος για την αθλητική γυναίκα που ήμουν παλαιότερα και μόλις που είχα αρχίσει να προσαρμόζομαι στο νέο άτομο που ήμουν, που έκανε αλλιώς τα πράγματα. Σταδιακά άρχισα να με αποδέχομαι και ανακάλυψα πως δεν είχα χάσει τον ανταγωνιστικό εαυτό μου.
Για παράδειγμα, αποδέχτηκα πως βαριόμουν να βάφω τα μαλλιά μου, τα άφησα να μακρύνουν και τα άφησα γκρίζα. Γράφτηκα στο γυμναστήριο και κατάκτησα ξανά λίγη περισσότερη δύναμη και γυμνασμένο σώμα. Πλέον, έχω κάνει περισσότερα πράγματα μετά τον ακρωτηριασμό από πριν, και λατρεύω να πιέζω τον εαυτό μου να κάνει περισσότερα – δεν υπάρχουν πλέον όρια.
Τα παιδιά μου είναι πλέον ανεξάρτητοι ενήλικες και μπορώ να χρησιμοποιήσω την εμπειρία μου για να ζήσω τη ζωή που θέλω, παρά τον ακρωτηριασμό. Έκανα μετεκπαίδευση για να γίνω σύμβουλος και να βοηθώ τους άλλους να βρίσκουν τον δρόμο τους.
Δεν χρειάζομαι πια την «έγκριση» των άλλων και δεν φοβάμαι να εμφανίζομαι δημοσίως. Με εκπροσωπεί μάλιστα το πρακτορείο μοντέλων Zebedee Management, που ειδικεύεται σε μοντέλα με αναπηρία ή δυσκολίες μάθησης, με σκοπό να αυξηθεί η εκπροσώπηση αυτών των ομάδων στον κόσμο της μόδας και των media. Στις ομιλίες μου εξηγώ πως η ζωή με αναπηρία είναι δύσκολη αλλά η ζωή δεν τελειώνει εκεί. Η ζωή ξεκινά όταν επανακτάς τον έλεγχο και λες στον εαυτό σου πως εσύ αποφασίζεις πλέον. Δεν περιμένω πια να μου φέρει τα πράγματα η ζωή, τα κυνηγώ για να γίνουν και πάντα δοκιμάζω τουλάχιστον μια φορά. Επιδιώκω να είμαι το πρότυπο που θα ήθελα να είχα πριν από είκοσι χρόνια. Μιλώ, ακούω, μοιράζομαι και ζω. Με στηρίζουν η οικογένεια και οι φίλοι μου, και κυρίως τα παιδιά μου που με αγαπούν όπως είμαι – κι αυτό μετράει πάνω απ’όλα. Υπάρχει κι ένας άνδρας πίσω από αυτή τη γυναίκα, που είναι τα πάντα μου. Μπορώ πάντα να υπολογίζω σ’αυτόν και κανείς δεν πρόκειται ποτέ να τον αντικαταστήσει.”
Οι κανόνες ζωής της Nancy
- Είμαι όμορφη και αγαπώ το σώμα μου για όλα όσα μου επιτρέπει να κάνω.
- Δεν με τρομάζει να είμαι διαφορετική
- Μπορώ να κάνω τα πάντα
- Είμαι ευγνώμων κάθε μέρα.
- Κάθε μέρα είναι η «καλή μέρα» που αξίζει να φορέσω τα καλά μου ρούχα ή ότι άλλο θέλω.
- Δοκιμάζω, επιλέγω και δημιουργώ αλλαγή.
- Στέκομαι στο ύψος μου περήφανα.
- Η διαφορετικότητα είναι κανονικότητα.
- Εγώ ορίζω τις προσδοκίες μου.
- Να είμαι περισσότερο η Νάνσυ!
