Ο Ian Azeredo βούτηξε στο κενό από τα 13.500 πόδια. Ήταν μια πτώση ρουτίνας με το αλεξίπτωτο, που άνοιξε όπως έπρεπε στα 3.500 πόδια. Ήταν 4 Ιουλίου 2019, και ο Ian έκανε την τρίτη πτώση εκείνη την ημέρα με τους φίλους του, πάνω από το αεροδρόμιο του Sussex. Ήταν έμπειρος – είχε πάνω από 700 πτώσεις στο ενεργητικό του.
Στα 400 πόδια, μια ξαφνική αναταραχή χτύπησε τον Ian, εμποδίζοντας την μανούβρα που έκανε για να προσεγγίσει τη ζώνη προσγείωσης. Τώρα έπεφτε κατευθείαν προς τα υπόστεγα των αεροπλάνων, και ίσως πάνω σε ηλεκτροφόρα καλώδια.
Ο Ian έκανε μια ξαφνική αριστερή στροφή για να αποφύγει τα κτίρια και τα καλώδια. Όμως η μανούβρα αύξησε την ταχύτητά του και ο Ian έσκασε στο έδαφος με ταχύτητα 70 μίλια την ώρα. Αναπήδησε στο έδαφος μέχρι που το κορμί του σταμάτησε δίπλα σε μια ομάδα αρχάριων που ετοιμάζονταν για την πρώτη τους πτώση με αερόστατο.
Ο Ian πιστεύει πως η μόνη ρεαλιστική έκβαση του ατυχήματος θα ήταν να είχε σκοτωθεί. Έτσι πίστευαν και οι διασώστες, οι γιατροί και οι νοσοκόμες του νοσοκομείου, και όλοι όσοι είδαν το τραυματισμένο κορμί του εκείνη την ημέρα. Κανείς δεν βγαίνει όρθιος από ένα τέτοιο ατύχημα.
Αλλά ο Ian βγήκε.
Μετά από πάνω από 10 επεμβάσεις, 300 μέρες στο νοσοκομείο, και δύο μήνες σε τεχνητό κώμα, μετά από προσπάθεια ετών, ο Ian περπατά και πάλι. Η ιστορία του είναι μια ιστορία επιμονής, τύχης και ιατρικής καινοτομίας. «Πολλά μικρά θαύματα που έκαναν ένα μεγάλο», λέει ο Ian.
«Πάντα ελπίζουμε να προσφέρουμε κάθε ευκαιρία σε όποιον έρχεται στο νοσοκομείο, αλλά οι ασθενείς με τόσο εκτεταμένους τραυματισμούς συχνά δεν τα καταφέρνουν. Στην περίπτωση του Ian, όλα πήγαν καλά. Η θέλησή του να το ξεπεράσει ήταν αυτή που τον έσωσε», λέει ο Louis DiFazio, ο χειρούργος που τον ανέλαβε για μήνες στο Morristown Medical Center.
700 ελεύθερες πτώσεις, ένα ατύχημα
Το skydiving ήταν επί χρόνια μέρος της ζωής του Ian, σε βαθμό που με την Linda, τη σύζυγό του, έκαναν ελεύθερη πτώση στο πρώτο τους ραντεβού. Μετά τον γάμο τους, ήταν ένα αγαπημένο χόμπυ. Έκαναν μαζί ελεύθερες πτώσεις στην περιοχή τους, και σχεδίαζαν τις διακοπές τους σε μέρη όπου μπορούσαν να κάνουν πτώσεις με αλεξίπτωτο.
Ο Ian είχε τόση εμπειρία που είχε πιστοποιηθεί για να χρησιμοποιεί πιο μικρό αλεξίπτωτο, που αυξάνει τον έλεγχο αλλά και την ταχύτητα της πτώσης. Όσο πιο γρήγορο είναι ένα αλεξίπτωτο, τόσο λιγότερος χρόνος χρειάζεται για να φτάσει κανείς στο έδαφος και τόσο λιγότερο χρόνο έχει ο χρήστης για να προσαρμοστεί σε αλλαγές του αέρα.
Όταν ο Ian συνετρίβη στο έδαφος, είχε ακόμη τις αισθήσεις του, αλλά ήταν σε σοκ. Είπε σε όσους συγκεντρώθηκαν έντρομοι γύρω του πως ήταν καλά και πως «με έναν υπνάκο θα του περνούσαν όλα». Στην πραγματικότητα, η λεκάνη του ήταν θρύψαλα, είχε συντριπτικά κατάγματα και στα δύο πόδια, πολλά όργανα είχαν τραυματιστεί και έπασχε από εσωτερική αιμορραγία.
Εκείνη τη στιγμή συνέβη το πρώτο θαύμα. Μέσα στην ατυχία του, ο Ian είχε την τύχη να συντριβεί λίγα μόλις μέτρα από ένα διασωστικό ελικόπτερο και την ομάδα του. Έτσι σε λιγότερο από 40 λεπτά, ο τραυματίας ήταν στο νοσοκομείο. Εκεί έπαθε καρδιακή ανακοπή. Και σε αυτό ήταν τυχερός, γιατί η άμεση ιατρική βοήθεια και η χειρουργική επέμβαση που ακολούθησε του έσωσαν τη ζωή. Aν δεν είχε λάβει τόσο γρήγορα ιατρική βοήθεια, ο Ian θα είχε υποκύψει στα τραύματα, στην αιμορραγία και στην ανακοπή.
Η γυναίκα του, Linda, βρισκόταν σε μια κρουαζιέρα με τους γονείς της. Χρειάστηκε 3 μέρες για να φτάσει στο νοσοκομείο. Βρήκε τον Ian σε τεχνητό κώμα, καθώς έπρεπε να μείνει εντελώς ακίνητος για να αποφύγει περαιτέρω τραυματισμό των εσωτερικών του οργάνων. Κανένας γιατρός δεν μπορούσε να εγγυηθεί πως θα τα κατάφερνε.
Το C-Brace της Ottobock για να περπατήσει ξανά
Ο Ian βγήκε από το κώμα δύο μήνες αργότερα, τέλη Αυγούστου. Κατάφερε να καθίσει στα τέλη Δεκεμβρίου. Μπόρεσε να καθίσει σε αμαξίδιο τον Ιανουάριο. Η ανάρρωση ήταν εξαιρετικά αργή και δύσκολη. Ο Ian έκανε πενήντα μέτρα με το αμαξίδιο κι αισθανόταν εξουθενωμένος. Εν τω μεταξύ, οι επεμβάσεις συνεχίζονταν. Οι γιατροί χρειάστηκε να αφαιρέσουν από το πόδι του μύες που ήταν τόσο τραυματισμένοι, που η σήψη ήταν μόνιμος κίνδυνος. Επίσης είχε υποστεί βλάβη στο συκώτι με αποτέλεσμα να περνάει κρίσεις ίκτερου. Όμως ο Ian είχε αποφασίσει πως μετά από κάθε στραβό που του τύχαινε, εκείνος θα προχωρούσε. Είχε συναίσθηση πως αυτή ήταν η δεύτερη ευκαιρία του και δεν είχε σκοπό να την χαραμίσει.
O Ian δεν μπορούσε να κουνήσει καθόλου το αριστερό του πόδι, καθώς το νευρικό του σύστημα είχε σοβαρές ζημιές. Η ζωή με αναπηρικό αμαξίδιο τον τρόμαζε. Με τους γιατρούς του άρχισε να συζητά τον ακρωτηριασμό, ώστε με ένα προσθετικό άκρο να μπορεί να περπατήσει ξανά.
Τότε έγινε το δεύτερο θαύμα. Η γιατρός του, Catherine Pocoroba, του έφερε τα σχέδια ενός εξωσκελετού που είχαν βοηθήσει άτομα με παράλυση να περπατήσουν ξανά. Μετά από αυτό, ο Ian αποφάσισε πως δεν θα προχωρούσε σε ακρωτηριασμό του ποδιού του. Όμως η πανδημία άλλαξε τα σχέδιά του. Ο Ian βγήκε από το νοσοκομείο και για τον επόμενο χρόνο έζησε με αναπηρικό αμαξίδιο. Φίλοι και συγγενείς έκαναν αλλαγές στο σπίτι – φάρδυναν πόρτες, εγκατέστησαν ράμπες, ώστε να μπορεί να μετακινείται με ασφάλεια.
Είχαν περάσει δύο χρόνια από το ατύχημα όταν ο Ian παρέλαβε το δικό του C-Brace της Οttobock— έναν υδραυλικό εξωσκελετό που τοποθετείται στο πόδι για να υποβοηθήσει τον πάσχοντα να σταθεί όρθιος και να περπατήσει. Την πρώτη μέρα που τον χρησιμοποίησε, ο Ian περπάτησε 250 μέτρα. Την επόμενη μέρα έκανε μισό χιλιόμετρο. Έναν χρόνο αργότερα, ο Ian περπατά κανονικά με το C-Brace, κουτσαίνοντας ελαφρώς και υποβοηθούμενος με μπαστούνι.
Έτοιμος για την επόμενη περιπέτεια
Ο Ian παρακολουθεί τακτικά τις συναντήσεις μιας ομάδας υποστήριξης για άτομα που έχουν νοσηλευτεί για σοβαρές ασθένειες ή τραυματισμούς. Με την Linda υιοθέτησαν έναν σκύλο, τον Otter. Επέστρεψε στη δουλειά του, σε μια εταιρεία αεροναυπηγικής. Σταμάτησε τις ελεύθερες πτώσεις, αλλά… ξεκίνησε καταδύσεις.
Στον ελεύθερο χρόνο του, ανακατασκευάζει ένα αεροπλάνο Ercoupe του 1946, χωρίς πετάλια. Το αεροπλάνο δεν έχει πετάξει από το 1969, αλλά ο Ian πιστεύει πως σε 2-3 χρόνια θα το έχει επισκευάσει πλήρως. Προς το παρόν, έχει ζητήσει σε όλους τους γιατρούς, τους νοσοκόμους και το διοικητικό προσωπικό του νοσοκομείου όπου τον περιέθαλψαν, να περάσουν να υπογράψουν στο φτερό του αεροπλάνου. «Μου έσωσαν τη ζωή. Τους το χρωστάω να επιμείνω και να συνέλθω όσο γίνεται». Και να τους ανεβάσει στα σύννεφα, όταν επιστρέψει κι εκείνος εκεί.
