Οι μέρες του αγγειοχειρούργου Neil Hopper από την Κορνουάλη ήταν γεμάτες χειρουργεία πριν χάσει ο ίδιος τα δύο πόδια του μετά από ένα επεισόδιο σήψης. Η δουλειά εξακολουθεί να είναι σημαντική γι’αυτόν, αλλά πλέον προτεραιότητά του είναι η οικογένειά του, μια δραστήρια ζωή, και να ακολουθήσει το παιδικό του όνειρο: να γίνει αστροναύτης!
Το μοιραίο επεισόδιο σήψης
Το 2019, ο Neil, τότε 46 ετών, έκανε κάμπινγκ με την οικογένειά του, όταν η μικρή του κόρη άρχισε να μην αισθάνεται καλά. Επέστρεψαν σπίτι και η κόρη του συνήλθε. Εκείνος όμως όχι. Το τελευταίο πράγμα που θυμάται είναι πως αποφάσισε να ξαπλώσει νωρίς, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια είχε φύγει να επισκεφτεί τους παππούδες. Το επόμενο πρωί, τον ξύπνησε στο τηλέφωνο η σύζυγός του, η Rachel.
“Ευτυχώς που τηλεφώνησε. Μιλούσα ακατανόητα, ούτε λέξη δεν έβγαινε σωστή κι όσα έλεγα δεν είχαν νόημα“. Ανήσυχη, η Rachel τηλεφώνησε σ’έναν φίλο τους που πήγε αμέσως στο σπίτι και κάλεσε ασθενοφόρο. Ο Neil μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου εργαζόταν. Η διάγνωση ήταν σήψη. Έβλεπε τα δάχτυλα των ποδιών του να μαυρίζουν, και ως γιατρός καταλάβαινε τι θα ακολουθούσε. Η αντιστροφή των ρόλων, από γιατρός ασθενής, ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Θυμάται μάλιστα πως τσακώθηκε με αρκετούς συναδέλφους του. Στο τέλος, ένας συνάδελφός του από την ΜΕΘ και η Rachel του ζήτησαν να σταματήσει να είναι γιατρός και να τους αφήσει να τον φροντίσουν.
Η δύσκολη απόφαση του ακρωτηριασμού
Για εβδομάδες έκανε θεραπεία με οξυγόνο, ενώ του αφαίρεσαν τα δάχτυλα των ποδιών και το δέρμα των πελμάτων του. Καθώς οι μέρες περνούσαν, ήταν φανερό πως θα απαιτούνταν πολλές επεμβάσεις και μεταμοσχεύσεις επιδερμίδας, χωρίς εγγυημένο αποτέλεσμα. Ο Neil φοβόταν πως δεν θα μπορούσε να επιστρέψει στο χειρουργείο με μοσχεύματα επιδερμίδας στα πέλματα. Θα έπρεπε να ξεχάσει την ορθοστασία.
“Τότε συζήτησα με τον πλαστικό χειρούργο και με μια νοσοκόμα ειδικευμένη στα τεχνητά μέλη και αποφάσισα πως αν έχανα περισσότερα, θα είχα καλύτερο αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα“, εξηγεί. “Αποφάσισα να αποφύγω δεκάδες μικροεπεμβάσεις, και να κάνω μόνο μία, οριστική, μια κι έξω.” Σήμερα είναι σίγουρος πως αυτή ήταν η σωστή απόφαση. “Δεν το μετανιώνω… Νομίζω πως τελικά πάλι στον ακρωτηριασμό θα είχα καταλήξει, αλλά μετά από χρόνια επεμβάσεων και ταλαιπωρίας.”
Η εμπειρία του ως χειρούργος δεν του επέτρεπε να αγνοεί τι σήμαινε μια επέμβαση ακρωτηριασμού των δύο ποδιών του. Ήξερε πώς θα γινόταν η επέμβαση, με τι εργαλεία. Δεν είχε το προνόμιο των δικών του ασθενών που δεν μπορούσαν να ξέρουν τι γινόταν στο χειρουργείο. Η σκέψη τον αρρώσταινε.
Τα πόδια που δεν ξεχνιούνται
Όταν τελικά έκανε την επέμβαση και συνήλθε από την αναισθησία, νόμιζε πως η επέμβαση δεν είχε γίνει. “Ήταν πολύ παράξενο γιατί ένιωθα πως τα πόδια μου ήταν ακόμη εκεί, κι αισθανόμουν έναν τρομερό πόνο στις κνήμες μου.” Ακόμη και σήμερα έχει πόνους στο άκρο-φάντασμα. Νιώθει πως μπορεί να κουνήσει τα δάχτυλα των ποδιών του, να τα τρίψει μεταξύ τους. Αν φυσάει, νιώθει τον αέρα στα πόδια του. “Το μυαλό μας δεν είναι σχεδιασμένο να λείπουν μέρη από το σώμα, κι έτσι γεμίζει τα κενά”, λέει ο Neil.
Τώρα το δύσκολο μέρος ήταν να αντιμετωπίσει την συναισθηματική καταρράκωση που αισθανόταν εξαιτίας της αλλαγής στο σώμα του.
“Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως η θέση σου στην κοινωνία αλλάζει – κι αυτό εγώ το έπαθα σε μια νύχτα”, εξηγεί. “Η δουλειά μου με καθορίζει. Είμαι ο Neil Hopper: πατέρας, σύζυγος, χειρούργος. Δεν ήξερα πια πού ανήκω. Θα επέστρεφα στη δουλειά; Θα ήμουν ακόμη ο ίδιος πατέρας; Θα μπορούσα να κάνω όλα όσα έκανα παλαιότερα; Αυτές ο σκέψεις με έριξαν κάτω.”
Έπρεπε επίσης να ζητήσει να χαρακτηριστεί ανάπηρος από τις κρατικές υπηρεσίες. Του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχτεί αυτόν τον χαρακτηρισμό.
‘Επειτα η σύζυγός του επέστρεψε στη δουλειά και τα παιδιά στο σχολείο. Τότε ξεκίνησε ένα ακόμη δύσκολο κεφάλαιο. Ο Neil καθόταν σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο μόνος του όλη μέρα. Τότε ήταν που αποφάσισε πως έπρεπε να αντιδράσει. Το νοσοκομείο έθετε στη διάθεσή του έναν σύμβουλο κι έναν φυσιοθεραπευτή. Ο Neil έβαλε πρόγραμμα στη μέρα του, για να αποφύγει την κατάθλιψη. Επέτρεπε κάθε μέρα στον εαυτό του να νιώθει θλίψη για συγκεκριμένο χρόνο. Την υπόλοιπη μέρα, πίεζε τον εαυτό του να κάνει πράγματα.
Τα τεχνητά μέλη που τα άλλαξαν όλα
Η μεγάλη αλλαγή ήρθε όταν επιτέλους απέκτησε τα προσθετικά του πόδια. Του είπαν πως θα χρειαζόταν 3 μήνες για να μπορεί να περπατά αυτόνομα με τα νέα τεχνητά μέλη. Εκείνος το έκανε σε 3 ώρες. Έξι μήνες αργότερα επέστρεψε στη δουλειά και εννιά μήνες αργότερα η ζωή του ήταν “περίπου φυσιολογική ξανά“.
Η μεγάλη αυτή περιπέτεια υγείας τον έσπρωξε να κάνει νέα πράγματα. “Όλα τα παιδιά της γενιάς μου ήθελαν να γίνουν αστροναύτες και μάλιστα πιο νέος, ένα βράδυ που είχαμε πιει με την παρέα, είχα κάνει αίτηση στη NASA“, αστειεύεται. Όταν ένας φίλος του είπε πως η European Space Agency έψαχνε παρα-αστροναύτη με τεχνητά μέλη, έκανε αίτηση. Πέρασε τις εξετάσεις και βρέθηκε ανάμεσα σε 27 υποψήφιους στην τελική φάση. Ο στόχος του έργου ήταν να εξερευνηθεί αν η ζωή στο διάστημα είναι δυνατή για άτομα με φυσικές αναπηρίες. Η οικογένειά του ήταν χαλαρή στην αρχή, μα καθώς η διαδικασία προχωρούσε, τα παιδιά του άρχισαν να ανησυχούν. Κι αν το διαστημόπλοιό του πάθαινε κάποιο ατύχημα;
Τελικά, η ESA επέλεξε τον παρα-αθλητή John McFall να γίνει ο πρώτος αστροναύτης με τεχνητό μέλος. “Αν και ανακουφίστηκα που δεν με επέλεξαν, ακόμη αναρωτιέμαι πώς θα ήταν” λέει ο Neil. Χωρίς να το βάλει κάτω, έχει θέσει υποψηφιότητα για ένα πρόγραμμα αστροναυτών – πολιτών και περιμένει να επικοινωνήσουν μαζί του.
Επίσης, βάζει σωματικές προκλήσεις στον εαυτό του – έτρεξε 12 χιλιόμετρα και διάφορους αγώνες με το ειδικό του τρίκυκλο. Όταν ήταν αρτιμελής, λέει, δεν του περνούσε καν από το μυαλό να τρέξει τέτοιες αποστάσεις…
Βλέποντας τη ζωή αλλιώς
Ο Neil νιώθει λες και η ζωή του βγήκε εκτός σεναρίου όταν ακρωτηριάστηκε. Δεν θα τα είχε καταφέρει χωρίς την υποστήριξη της συζύγου του. Ουσιαστικά, αυτό που του συνέβη, συνέβη σε ολόκληρη την οικογένεια. “Ως χειρούργος, έπρεπε να κάνω πολλές θυσίες και μια από αυτές ήταν ο χρόνος μου με την οικογένεια. Τώρα ξέρω πως αυτό ήταν λάθος και περνάω περισσότερο χρόνο με την Rachel και τα παιδιά μου, ουσιαστικά δεν τα έβλεπα όσο μεγάλωναν“.
Η εμπειρία του τον έφερε πιο κοντά με τους άλλους, γενικότερα. Μαθαίνοντας για την περιπέτειά του, επικοινώνησαν μαζί του φίλοι και γνωστοί που δεν είχε δει για 20-30 χρόνια. Δεν είχε καταλάβει πόσοι πολλοί άνθρωποι τον θεωρούσαν σημαντικό και το να το ανακαλύψει ήταν μια μεγάλη χαρά.
Σήμερα ο Neil προχωρά με τη ζωή του προσπαθώντας να κάνει όλα όσα έχουν πραγματικό νόημα γι’αυτόν. Τα δυο προσθετικά του πόδια, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τον στηρίζουν σ’αυτή τη νέα ισορροπία.
ΠΗΓΗ: Life Ability