Όπως πολλά μικρά κορίτσια, η Κάρα Σκρούμπις ξεκίνησε να χορεύει όταν ήταν νήπιο. Στα 11 της, χόρευε en pointe και ταξίδευε σε όλη τη Βορειοανατολική Αμερική για να παρακολουθήσει μαθήματα από διαφορετικούς χοροδιδασκάλους. Με ύψος 1.80 μ., συχνά την κορόιδευαν για το ύψος της, αλλά στο μπαλέτο, είναι όμορφο να είσαι ψηλή. Ο χορός της επέτρεψε να αισθάνεται γαλήνη και να έχει τον έλεγχο του σώματός της.
Στο πανεπιστήμιο, αποφάσισε να σπουδάσει μπαλέτο. Είτε γινόταν επαγγελματίας χορεύτρια είτε δασκάλα, ήξερε ότι πάντα ήθελε ο χορός να είναι μέρος της ζωής της.
Ωστόσο κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους σπουδών άρχισε να αισθάνεται πόνο στο γόνατο. Πήγε σε ένα κέντρο επειγόντων περιστατικών, όπου της είπαν ότι πιθανότατα το είχε στραμπουλήξει. Αλλά λίγες εβδομάδες αργότερα, δεν μπορούσε να περπατήσει, πόσο μάλλον να χορέψει. Έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις και διαγνώστηκε με οστεοσάρκωμα, έναν σπάνιο καρκίνο των οστών που επηρεάζει κυρίως τα παιδιά.
Το οστό της ήταν τόσο εύθραυστο που δεν μπορούσε να στηριχτεί στο πόδι της. Έβαλε την εκπαίδευση και τον χορό σε παύση ενώ ξεκίνησε τρεις μήνες χημειοθεραπείας. Μετά από αυτό, θα χρειαζόταν χειρουργείο με το οποίο οι γιατροί θα αφαιρούσαν το τμήμα του οστού που έπασχε. Υπάρχουν τρεις κοινές επιλογές για τους ασθενείς με οστεοσάρκωμα: χειρουργείο διάσωσης άκρου (όπου τοποθετείται μια μεταλλική ράβδος στο πόδι), αφαίρεση της άρθρωσης του γόνατος και χρήση του αστραγάλου ως αντικατάσταση γόνατος, ή ακρωτηριασμός πάνω από το γόνατο.
Η Κάρα μίλησε με ασθενείς που είχαν υποβληθεί σε κάθε τύπο χειρουργείου. Ρώτησε περισσότερα από δώδεκα άτομα για τις αποφάσεις τους. Επίσης, μίλησε με τη μέντορά της, ένα κορίτσι λίγο μεγαλύτερο από εκείνη που είχε επιλέξει τεχνητό μέλος και ήταν τώρα φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο.
Στο μπαλέτο, πρέπει να κινείς τα γόνατα και τους αστραγάλους σου. Μετά από συνομιλίες με άλλους ασθενείς, η Κάρα αποφάσισε ότι θα είχε την καλύτερη δυνατή κινητικότητα αν χρησιμοποιούσε τεχνητό μέλος. Αποφάσισε να προχωρήσει σε ακρωτηριασμό στο αριστερό της πόδι. Σε αυτή τη δύσκολη απόφαση συνετέλεσε το γεγονός ότι για περισσότερο από ένα χρόνο, η Κάρα δεν μπορούσε πια να περπατήσει, πόσο μάλλον να χορέψει. Η σκέψη του επερχόμενου ακρωτηριασμού ήταν τόσο δύσκολη που συχνά προτιμούσε να μην το σκέφτεται. Ζούσε την άνοιξη του 2020 μέρα με τη μέρα, και όταν αυτό γινόταν υπερβολικά δύσκολο, ζούσε λεπτό το λεπτό ή δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο.
Ο ακρωτηριασμός έγινε τον Απρίλιο του 2020. Την επόμενη μέρα, η Κάρα στάθηκε όρθια με τη βοήθεια ενός πι. Μια εβδομάδα αργότερα, ξεκίνησε άλλους εννέα μήνες χημειοθεραπείας.
Στη διάρκεια αυτή, η Κάρα έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να διατηρήσει το σώμα και το μυαλό της υγιή. Έκανε ασκήσεις στο άνω μέρος του σώματος στο νοσοκομειακό κρεβάτι και κράτησε το μυαλό και το πνεύμα της σε εγρήγορση παρακολουθώντας βίντεο με συνομηλίκους της να χορεύουν.
Όταν επιτέλους φόρεσε για πρώτη φορά το τεχνητό της μέλος, φόρεσε ένα παπούτσι μπαλέτου πάνω του. Εξαιτίας της χημειοθεραπείας, δεν είχε μαλλιά για να κάνει έναν κότσο μπαλαρίνας, αλλά έβαλε το φουστάκι του μπαλέτου και πήγε στο στούντιο χορού. Ήταν σαν να ξαναέβρισκε το σπίτι της.
Τρία χρόνια μετά τον ακρωτηριασμό, η Κάρα χόρεψε πριν από λίγους μήνες ένα σόλο που χορογράφησε η ίδια με το πρόγραμμα μπαλέτου του Πανεπιστημίου του Μπάφαλο, όπου είχε σπουδάσει παλαιότερα. Ήταν ο τρόπος της να αποχαιρετήσει το πτυχίο χορού και ταυτόχρονα να δείξει τι μπορούσε να κάνει ως χορεύτρια με προσθετικό άκρο.
Παρόλο που δεν θα γίνει ποτέ επαγγελματίας χορεύτρια, έχει πετύχει τον άλλο της στόχο, να γίνει δασκάλα χορού. Σήμερα η Κάρα διδάσκει μπαλέτο σε παιδιά ηλικίας 4 έως 7 ετών με μερική απασχόληση. Τα παιδιά της κάνουν συχνά ερωτήσεις, όπως πώς φοράει τις κάλτσες της, κι εκείνη απαντάει στην περιέργειά τους. Ελπίζει ότι όταν δουν άλλους ανθρώπους με προσθετικά μέλη αργότερα στη ζωή τους, θα τους φαίνεται φυσιολογικό.
Θα αγαπάει πάντα τον χορό. Πριν τον καρκίνο, έβαζε τον χορό πρώτο. Τώρα, ξέρει ότι η ζωή της είναι πιο πλήρης όταν βοηθάει άλλους, και κυρίως παιδιά που πάσχουν από οστεοσάρκωμα. Η θεραπεία ήταν τόσο δύσκολη για εκείνη στα 18 της χρόνια, που της είναι αβάσταχτο να βλέπει τρίχρονα να νοσούν.
Τώρα, η Κάρα ετοιμάζεται να δουλέψει με παιδιατρικούς ασθενείς, γιατί έχει μάθει ότι ενώ ο χορός σε κάνει να αισθάνεσαι καλά, το να προσφέρεις στα παιδιά σε κάνει να αισθάνεσαι ακόμα καλύτερα.
