Ο φοιτητής βιοϊατρικής μηχανικής Alex Dainty έχασε και τα δύο του πόδια λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 2012, όσο ήταν σε διακοπές στο πατρικό του στο Galway της Ιρλανδίας. Ήταν το θύμα ενός μεθυσμένου οδηγού και υπέστη τραύματα τόσο σοβαρά, που χρειάστηκε να μείνει σε τεχνητό κώμα για μια εβδομάδα. Μετά το δυστύχημα, χρειάστηκε πέντε χρόνια για να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Σήμερα, χάρη στα προσθετικά πόδια υψηλής τεχνολογίας που χρησιμοποιεί, προσβλέπει σε ένα μέλλον χωρίς όρια.
Ένα τραγικό ατύχημα του κόστισε και τα δύο πόδια
Ο Alex γεννήθηκε στο Λονδίνο πριν μετακομίσει στην Ιρλανδία με την οικογένειά του σε ηλικία 11 ετών. Επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2011 για να ξεκινήσει τις σπουδές του στη Μηχανολογία στο Πανεπιστήμιο Kingston και ήταν εξαίρετος φοιτητής. Μόλις μερικούς μήνες μετά την έναρξη του δεύτερου έτους, επέστρεψε στην Ιρλανδία για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του. Η τραγωδία τον βρήκε στις 23 Δεκεμβρίου 2012, έπειτα από μια βραδιά με φίλους σε μια τοπική παμπ. Ένας μεθυσμένος οδηγός τον χτύπησε και τον «κάρφωσε» κυριολεκτικά πάνω σ ’έναν τοίχο. Ο Alex έχασε ακαριαία και τα δύο πόδια του κάτω από το γόνατο. Πέρασε οκτώ εβδομάδες στο νοσοκομείο, ενώ ακολούθησαν έξι εβδομάδες τακτικών ιατρικών επισκέψεων και 13 εβδομάδες θεραπείας αποκατάστασης με στόχο να μάθει να περπατά ξανά, με προσθετικά πόδια.
Η χρήση των προσθετικών κάτω άκρων ήταν αρχικά πολύ δύσκολη. Του χορηγήθηκαν μηχανικά κάτω άκρα, δύσκολα στη χρήση δεδομένου του διπλού ακρωτηριασμού. Ο Alex θεωρούσε τη χρήση τους εξαντλητική, ενώ χρειαζόταν να χρησιμοποιεί ταυτόχρονα μπαστούνια.
Από τα μηχανικά τεχνητά πόδια στα stubbies
Τον Σεπτέμβριο του 2013, ο Alex επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο με στόχο να συνεχίσει τις σπουδές του. Στο κέντρο αποκατάστασης που τον ανέλαβε του πρότειναν να δοκιμάσει stubbies. Τα stubbies είναι κοντές προθέσεις που παρέχουν στον χρήστη χαμηλότερο κέντρο βάρους και έχουν ένα επίπεδο, φαρδύ πέλμα για καλύτερη ισορροπία και σταθερότητα.
Τα stubbies άλλαξαν την ικανότητα του Alex να κινείται. Δεν χρειαζόταν μπαστούνι για να τα χρησιμοποιεί κι άρχισε να κινείται πολύ περισσότερο. Ωστόσο, με αυτά η αναπηρία του ήταν πολύ φανερή. Ο Alex αισθανόταν περισσότερο «ανάπηρος» όταν τα χρησιμοποιούσε καθώς με αυτά το σώμα του δεν έχει το κανονικό του ύψος.
Ο Alex λέει: «Είμαι πολύ ανοιχτός άνθρωπος και ως νεαρός με αμφίπλευρο ακρωτηριασμό δεν μπορώ να πω πως είμαι ιδιαίτερά ντροπαλός. Αλλά σιχάθηκα να με κοιτούν οι άλλοι μόνο για τα προσθετικά μου πόδια. Οι άνθρωποι κοιτούν τα stubbies και δεν σε βλέπουν ολόκληρο».
Με το υπόβαθρό του στη μηχανολογία, ο Alex κατανοούσε καλά τη λειτουργία των προσθετικών και συνέχισε να αναζητά λύσεις για να μεγιστοποιήσει την κινητικότητά του. «Δοκίμασα γόνατα που είχαν υδραυλικό σύστημα, αλλά δεν ήταν αρκετά καλά για αυτό που απαιτούσαν οι τραυματισμοί μου. Συχνά έπεφτα και φοβόμουν μην τραυματιστώ, οπότε δεν κινούμουν όσο θα έπρεπε», λέει. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Alex είχε επίσης δυσκολίες με τις σπουδές του ενώ ταυτόχρονα αντιμετώπιζε τις επιπτώσεις των τραυματισμών του και χρειάστηκε να επαναλάβει το δεύτερο έτος τρεις φορές συνολικά. Ο χρόνος που χρειαζόταν τόσο για την σωματική όσο και για την ψυχολογική του αποκατάσταση δεν του επέτρεπε να ασχοληθεί ουσιαστικά με τις σπουδές του.
Τα πολύτιμα C-Leg
Τότε ο προσθετικός του πρότεινε στον Alex να προσπαθήσει με προσθετικά άκρα με γόνατο με μικροεπεξεργαστή (ΜΡΚ). Από το 1997, όταν η Ottobock παρουσίασε το πρώτο ελεγχόμενο από υπολογιστή γόνατο, το C-Leg, τα πλεονεκτήματα των MPK έχουν τεκμηριωθεί πλήρως. Τα MPK βελτιώνουν την κινητικότητα και μειώνουν τον κίνδυνο τραυματισμού από πτώσεις, γεγονός που οδηγεί σε καλύτερη συνολική υγεία και ευεξία για τους χρήστες. Η τεχνολογία συνεχίζει να εξελίσσεται, προσφέροντας στους χρήστες προσθετικών ακόμα πιο έξυπνα γόνατα με βελτιωμένους αισθητήρες και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής της μπαταρίας. Όμως εκείνη την εποχή τα προσθετικά με μικροεπεξεργαστή δεν ήταν προσβάσιμα στο ευρύ κοινό. Ο Alex αποφάσισε πως έπρεπε να συνεχίσει με τα stubbies που χρησιμοποιούσε.
Τέσσερα χρόνια αργότερα όμως, το ασφαλιστικό του ταμείο ενέκρινε τα ΜΡΚ σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Alex δεν δίστασε καθόλου. Είχε κάνει εκτεταμένη έρευνα και ήξερε πως το C-Leg ήταν ιδανικό για την περίπτωσή του. Και πράγματι, έλαβε τα προσθετικά του λίγο πριν ξεκινήσει τις μεταπτυχιακές σπουδές του, το 2017.
Από την πρώτη εφαρμογή, ο Alex διαπίστωσε τη διαφορά. Μπορούσε να κινείται σε κεκλιμένο έδαφος, δεν σκόνταφτε τόσο πολύ, αν σκόνταφτε τα πόδια του τον βοηθούσαν να επαναφέρει το βάδισμά του, και γενικά η κίνησή του βελτιώθηκε τόσο που άρχισε να κινείται χωρίς μπαστούνι σχεδόν αμέσως.
«Με τα παλιά μου προσθετικά πόδια, ένιωθα πως είχα όρια και ποτέ δεν ένιωσα ότι θα άξιζε τον κόπο για μένα να προσπαθήσω να τα ξεπεράσω. Φοβόμουν πάρα πολύ έναν τραυματισμό. Με τα C-Leg, την απόδοση και την τεχνολογία πίσω από αυτά, τελικά νιώθω πως μπορώ να κάνω ότι θέλω».
Κάτι νέο για τον Alex είναι πως επιτέλους δοκιμάζει νέα πράγματα και επικεντρώνεται στις σχέσεις του με τους άλλους, αντί να βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση για τις παγίδες που μπορεί να κρύβει το περιβάλλον γι’αυτόν και για τον κίνδυνο να σκοντάψει και να τραυματιστεί. Με την ψυχολογία του ανεβασμένη κάνει περισσότερα σχέδια για το μέλλον. Μάλιστα σκέφτεται να προχωρήσει και σε διδακτορική διατριβή στον χώρο της προσθετικής.
«Όταν ξεκίνησα για πρώτη φορά το πανεπιστήμιο ήθελα να γίνω μηχανικός στην αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά με την εμπειρία μου κατάλαβα την τεράστια ανάπτυξη που είναι ακόμη απαραίτητη στον κόσμο της προσθετικής. Θέλω να συμμετάσχω στην ανάπτυξη και τη βελτίωση της προσθετικής. Θέλω να κάνω τη διαφορά και να χρησιμοποιήσω την εμπειρία μου για να κάνω τη ζωή των άλλων καλύτερη».
Σήμερα ο Alex χρησιμοποιεί γόνατο με επεξεργαστή είτε με προσθετικά πόδια πλήρους ύψους είτε με stubbies. Η περίοδος της πανδημίας υπήρξε ψυχοφθόρα γι’αυτόν και σήμερα κάνει τη δική του καμπάνια για την ανδρική κατάθλιψη. Αθλείται με τα C-Leg του, ταξιδεύει και ολοκληρώνει τις σπουδές του, χωρίς να χάνει το κουράγιο του.
ΠΗΓΗ: https://www.ottobock.com
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Προσωπικό λογαριασμός στο Instagram.
