Γεννημένη χωρίς το χέρι που παραδοσιακά φοράει βέρα, η Sara Hughes δεν ονειρεύτηκε ποτέ διαμαντένιο δαχτυλίδι. Αν και της έκαναν συχνά την ερώτηση «πού θα φορέσεις τη βέρα σου;» η ίδια δεν ήθελε να το σκέφτεται. Όμως όταν ήρθε η στιγμή, ένιωσε πως είχε δικαίωμα σε κάτι ιδιαίτερο.
«Οι γυναίκες θέλουν να νιώθουν πριγκίπισσες την ημέρα του γάμου τους», λέει η Sara. «Για μένα, το θέμα δεν ήταν ένα φανταχτερό φόρεμα. Ήταν ένα πολύ ωραίο χέρι».
Η Sara, σήμερα 36 ετών, κάτοικος Λονδίνου, χρησιμοποιεί προσθετικό βραχίωνα και χέρι από παιδάκι. Θυμάται μάλιστα πως δεν ένιωθε αυτοπεποίθηση να βγει έξω αν δεν το φορούσε. Εκείνα τα χρόνια, τα προσθετικά μέλη ήταν διαθέσιμα σε ένα και μόνο χρώμα που υποτίθεται πως ήταν απομίμηση του δέρματος, όμως η Sara έχει πολύ λευκό δέρμα και το προσθετικό της δεν φαινόταν φυσικό. Αυτό τραβούσε συχνά την προσοχή και τα σχόλια του κόσμου.
«Υπάρχουν άνθρωποι που σε κάνουν να πιστεύεις πως είναι φυσικό να σε κοιτούν επίμονα, ή να σε λυπούνται, ή με κάποιο τρόπο να σε θεωρούν «λιγότερο» από τους άλλους. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν το χέρι μου και δεν βλέπουν εμένα».
Το 2010 ήταν η χρονιά που βρήκε το προσθετικό μπράτσο, όταν ο προσθετικός της ταίριαξε το χρώμα του σε αυτό της επιδερμίδας της. Έχοντας δεχτεί bullying για την εμφάνισή της, ένιωθε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση με αυτό. Η μητέρα της μάλιστα σχολίασε ότι με αυτό θα μπορούσε να παντρευτεί. Η Σάρα θυμάται πως είχε συμφωνήσει. Ως τότε πίστευε πως η καλύτερη πρόθεση ήταν η πιο ρεαλιστική, ώστε να περνά όσο γίνεται απαρατήρητη.
Τα υπέροχα προσθετικά άκρα της Viktoria Modesta, έμπνευση για τη Sara
Αυτή η πεποίθηση κλονίστηκε στην τελετή λήξης των Παραολυμπιακών Αγώνων του 2012 στο Λονδίνο, όταν είδε μια από τις καλλιτέχνιδες της τελετής να φορά ένα λαμπερό προσθετικό πόδι που έλαμπε σαν κρύσταλλος. Ήταν η Viktoria Modesta, μουσικός και μοντέλο που αυτοαποκαλείται «βιονική ποπ καλλιτέχνης», η οποία πάντα αγαπούσε τα ιδιαίτερα προσθετικά πόδια. Η Sara την είδε ξανά στην τηλεόραση, αυτή τη φορά με ένα μυτερό κατάμαυρο προσθετικό πόδι που έμοιαζε λακαρισμένο.
Η Sara αναζήτησε να βρει την δημιουργό των προσθετικών της Modesta κι άρχισε να παρακολουθεί τη δουλειά της. Το όνομά της; Sophie de Oliveira Barata, ιδρύτρια του Alternative Limb Project με έδρα το Lewes, μια πόλη νότια του Λονδίνου.
Όταν η Σάρα και ο σύντροφός της αποφάσισαν να παντρευτούν, η Sara άρχισε να ονειρεύεται να φορέσει στον γάμο της ένα ιδιαίτερο προσθετικό χέρι, φτιαγμένο από την Sophie.
Όμως ακόμη δεν είχε ξεπεράσει τον φόβο της να δείξει το μπράτσο της ανοιχτά. Στο γραφείο όπου εργάζεται, φορούσε ειδικό τεχνητό μέλος, που δεν μοιάζει με φυσικό χέρι, για να μπορεί να πληκτρολογεί στο κομπιούτερ. Όταν έπρεπε να πάει σε κάποια αίθουσα για τηλεδιάσκεψη, ετοίμαζε το τηλέφωνο και το laptop της, φορούσε το ρεαλιστικό της χέρι για να διασχίσει τους διαδρόμους και τα γραφεία, και άλλαζε χέρι ξανά στην αίθουσα συσκέψεων για να μπορεί να πληκτρολογεί.
Καθώς το άγχος της διογκωνόταν, ξεκίνησε θεραπεία. Ανακάλυψε πως είχε πολλά να πει για την έως τότε εμπειρία της, τη ζωή σαν παιδί που γεννήθηκε χωρίς χέρι, και τις επιπτώσεις σε κάθε πτυχή της ζωής της.
Αντί για νυφικό φόρεμα, ένα νυφικό προσθετικό χέρι
Η πανδημία ανάγκασε τη Σάρα και τον σύντροφό της να αναβάλουν τον γάμο για ένα έτος. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τόσο οι θεραπευτικές συνεδρίες όσο και η ασφάλεια που ένιωθε η Sara μένοντας σπίτι τις περισσότερες μέρες, της έδωσαν την αυτοπεποίθηση να βγει από το σπίτι χωρίς να καλύψει το τεχνητό μέλος της με το ρεαλιστικό κάλυμμά του.
Τότε κατάλαβε πως για τον γάμο της ήθελε ένα χέρι «πέρα από το τέλειο» κι έστειλε επιτέλους ένα email στην καλλιτέχνιδα.
«Όταν την πρωτογνώρισα ήθελα να της πω πως έμοιαζε η ίδια με ένα μικρό κόσμημα», λέει η Sophie de Oliveira Barata. Μαζί με την Sara άρχισαν να συλλέγουν ιδέες για το χέρι της. Η Sara ήθελε να μοιάζει με κόσμημα, έτσι συγκέντρωσε πολλές εικόνες κοσμημάτων της Laura Lee, με φεγγαρόπετρες και σχέδια σαν τατουάζ. Αποφάσισε πως ήθελε κάτι πολύ θεαματικό για το μπράτσο της, το μέρος του τεχνητού μέλους της που της προκαλούσε ως τότε το μεγαλύτερο άγχος.
Η Sara δεν είχε φορέσει ποτέ κοσμήματα στο τεχνητό της χέρι. Επέλεξε λοιπόν έναν μαγνητικό δείκτη, στον οποίο θα μπορούσε να φορέσει δαχτυλίδια.
«Ο γάμος υποτίθεται πως αντανακλά ποιοι είστε, εσύ και ο σύντροφός σου, σαν άνθρωποι. Θέλαμε να είμαστε αυθεντικοί και να μην προσπαθήσω να κρύψω ποια είμαι σαν νύφη, μόνο και μόνο για να παίξω έναν ρόλο».
Ο μεταλλικός βραχίονας του προσθετικού της χεριού είναι φτιαγμένος από φεγγαρόπετρα και ρητίνη, η οποία ράγισε μοναδικά όταν η Sophie την επεξεργαζόταν. Πρότεινε στη Sara να φτιάξει ξανά τον βραχίονα ώστε να είναι λείος, ή να χρησιμοποιήσουν το αποτέλεσμα αυτού του «ευτυχούς ατυχήματος». Η Sara προτίμησε τη δεύτερη λύση. Συνολικά χρειάστηκαν 6 μήνες δουλειάς, σε συνεργασία με τον προσθετικό Chris Parsons, για να ολοκληρωθεί το προσθετικό μπράτσο και χέρι.
Ένα ονειρεμένο προσθετικό χέρι που ίσως γίνει οικογενειακό κειμήλιο
Την ημέρα του γάμου της, στις 24 Ιουνίου 2022, η Sara φόρεσε το λαμπερό ασημένιο χέρι της δημοσίως, για πρώτη φορά. Θυμάται πως δεσμεύτηκε στον εαυτό της να το φορέσει όλη την ημέρα, και άφησε το ρεαλιστικό της χέρι στο σπίτι, αντί να το πάρει μαζί της για κάθε ενδεχόμενο.
«Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά ήταν μια πολύ δυνατή στιγμή που με έκανε να νιώσω φοβερή αυτοπεποίθηση. Δεν έβγαινα ποτέ χωρίς το ρεαλιστικό μου χέρι. Οπότε εκείνη τη μέρα, παρόλο που δεν είχα σκοπό να το επιδείξω, ήταν σαν να έκανα μια δήλωση: αυτό δεν είναι αληθινό χέρι», λέει η Sara.
Με ανάμικτα συναισθήματα άγχους και ενθουσιασμού, η Sara περπάτησε τον διάδρομο του δημαρχείου όπου γινόταν η τελετή, κι έπειτα σε όλη τη διάρκεια του δείπνου. Για νυφικό φόρεσε ένα φόρεμα με πούλιες και την ανθοδέσμη της, με τον σύζυγό της και τους λίγους καλεσμένους της. Ο κόσμος την κοιτούσε, αλλά με χαμόγελο που δεν έκρυβε οίκτο.
«Όταν φοράω το καλλιτεχνικό μου χέρι και ο κόσμος μου μιλάει γι’αυτό, νιώθω πως έχω πολύ περισσότερη δύναμη στη συζήτηση», λέει η Sara. «Νομίζω πως αυτό οφείλεται στο ότι επιλέγω συνειδητά να φορώ ένα τεχνητό μέλος που φαίνεται πραγματικά διαφορετικό, αντί να προσπαθώ να το κρύψω».
Η Sara ονειρεύεται πως το υπέροχο προσθετικό της χέρι θα γίνει ένα οικογενειακό κειμήλιο που θα περάσει στα δισέγγονά της, και πως σε 100 χρόνια θα το κοιτούν και θα την σκέφτονται. «Έχει κάτι ονειρεμένο. Θα ήθελα οι απόγονοί μου να με σκέφτονται σαν ελεύθερο πνεύμα και σαν ονειροπόλα».
ΠΗΓΗ: https://www.nytimes.com
